ΕΙΣΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ/Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

Πήγα χθες στο Από Μηχανής Θέατρο για να δω τη διπλή παράσταση. Την τελευταία του Χρήστου Βαλαβανίδη, "Είσαι η μητέρα μου" και το μονόλογο "Η γυναίκα της Πάτρας"...


Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, ακόμα και αν και οι δύο παραστάσεις έχουν κάνει ιδιαίτερο ντόρο... Από τη μια οι παραστάσεις ήταν συνεχώς sold out, ενώ από την άλλη, η ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου θεωρείται η καλύτερη φετινή...

Το "Είσαι η μητέρα μου" είναι μια γλυκιά ματιά του (ομοφυλόφιλου) συγγραφέα-πρωταγωνιστή απέναντι στην ηλικιωμένη μητέρα του, χωρίς, όμως κάποιο ιδιαίτερο νόημα ή εξομολογήσεις για τη σχέση μάνας-γιού, ενώ η ερμηνεία του Βαλαβανίδη, όσο καλή κι αν είναι στο διπλό ρόλο, εγώ την έκρινα χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις...

Από την άλλη, ο μονόλογος της Κοκκίδου δε μου είπε πολλά... ο ρόλος της ως ξοφλημένη πόρνη, όσο καλά κι αν αποδίδεται, έχει μια ωμότητα, την οποία, όμως, εκμεταλλεύτηκε, με την κακή έννοια για να ερμηνεύσει με απείθαρχη επιδεικτηκότητα... για παράδειγμα, έπρεπε να κάτσει να φάει ένα πορτοκάλι πάνω στη σκηνή;;

Alice...

Μετριότητα... μετριότατο ακόμα κι αν ήταν Tim Burton... ακόμα κι αν ήταν 3D...
Το μόνο που κατάφερε ήταν να με κάνει να θέλω να δω το κλασσικό cartoon του Disney... άντε και να παίξω κι ένα Wonderland...

Oscar 2010: Μια μικρή παρατήρηση...

ΟΚ... Αν και πάνε πολλά χρόνια που έχω να δώσω κάποια βαρύτητα στα Oscar, είναι κάτι που στα φετινά με πείραξε...
Το WATCHMEN δεν ήταν καν υποψήφιο για διασκευασμένο σενάριο, ενώ ήταν το Coralline...
OK, ξανά... το Coralline ΔΕΝ το έχω δει, αλλά... ήταν musical, έτσι; Ενώ το WATCHMEN ήταν η μεταφορά του comic καρέ-καρέ...

Δε ξέρω ποια είναι τα κριτήριά τους, αλλά δε συμφωνώ μαζί τους...

Emma Shapplin: MACADAM FLOWER CD και live

Είναι αληθινή η δυσκολία με την οποία γράφω τα λόγια αυτά... για το νέο album, τουλάχιστον, της Emma Shapplin, και λίγο για τη live παρουσία της χθες, Κυριακή, στο Μέγαρο Μουσικής...
Ο λόγος είναι ότι το MACADAM FLOWER (Λουλούδι της Ασφάλτου; Του Δρόμου;) δεν είναι μια κακή δουλειά... απλά είναι λίγη για τη Shapplin...
To "κακό" ξεκίνησε ήδη από το αδιάφορο Etterna του 2002, που μουσική και στίχοι είχε γράψει η ίδια...
Και τώρα, με το Flower, όχι μόνο έχει κάνει το ίδιο (για μένα) ατόπημα, αλλά γύρισε το ύφος της σε καθαρό pop!
Που είναι το κακό; Η φωνή της είναι πολυ, ΠΟΛΥ ανώτερη από την pop!... Αφού "παρακαλάει" για λυρικό τραγούδι, γιατί κάνει αυτές τις μπούρδες; Για να θυμηθεί τις metal καταβολές της;
Μόνη ελπίδα για τη νέα στροφή της Emma είναι το τρίτο κομμάτι του άλμπουμ, "L'Absolu". Η μεταβατική κίνηση προς την Avant Garde..

Όσο για το live της Κυριακής... ανάμεικτα συναισθήματα... Η φωνή της έχει προφανώς "βαρύνει" από την τελευταία φορά που ήρθε στη χώρα μας το 2005, αλλά ακόμα κρατάει. Πολύ. Ξεκίνησε δύσκολα, με το "hitάκι" της "Spente le Stelle" μόλις τέταρτο κομμάτι...
Μετά βελτιώθηκε η κατάσταση, αλλά η απογοήτευση ήταν ξεκάθαρη: Μια εξαιρετική λυρική τραγουδίστρια να σπαταλιέται σε pop ρυθμούς χαμηλών απαιτήσεων...

Ευελπιστώ η αγαπητή Emma να ξαναβρεί τον όμορφο δρόμο της...

ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ

Είδα πρόσφατα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου τη μεταφορά του comic των Vaughan και Henrichon "Pride of Baghdad" ή στην ελληνική μετάφραση "Τα λιοντάρια της Βαγδάτης". Βεβαίως, δε ξέρω αν οι σεναριογράφοι αναφέρουν πουθενά ότι το σενάριο δεν είναι πρωτότυπο ή αν έχουν το θάρρος να παραδεκτούν ότι βασίζουν το έργο τους σ' ένα "μικιμάου".
Έχω ανάμεικτα συναισθήματα για τη μεταφορά... Σαν σύνολο, τέσσερεις ηθοποιοί καταφέρνουν, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, να ενσαρκώσουν όλους τους χαρακτήρες της ιστορίας και να την δώσουν με αξιοπρέπεια.

Σημειώνω ως πολύ θετική την απόδοση της σκηνής των πιθήκων, αλλά καταχωρώ ως αρνητικό την αφαίρεση της σκηνής του ετοιμοθάνατου λιονταριού και την παράλειψη ότι η αρκούδα σκοτώνεται από τ' άλογα, κομμάτι πολύ σημαντικό για την αλληγορία της ιστορίας.
Το χειρότερο κομμάτι του έργου; Δε ξέρω πως να το πω, αλλά να... το έργο είναι musical... έχει τραγούδια... και χορευτικά... πράγμα απαράδεκτο για το δραματικό τόνο της ιστορίας...

Η πρότασή μου; Να πάτε ν' αγοράσετε το καταπληκτικό comic στη γλώσσα της προτίμησής σας και αν ενδιαφέρεστε να δείτε τη θεατρική μεταφορά του, να το κάνετε...

Muppets: Bohemian Rhapsody

Απλά, έχω κολλήσει τελευταία μ' αυτό!...

INCORRUPTIBLE: Η ποιότητα συνεχίζεται

Μετά τη μεγάλη επιτυχία που έκανε το 2009 τo "IRREDEEMABLE", o συγγραφέας Mark Waid συνεχίζει με τη "spin-off" σειρά comic "INCORRUPTIBLE".

Στο ίδιο "σύμπαν" με την πρώτη σειρά, αφού τέθηκε εξαιρετικά και με ανατροπές το ερώτημα: "Τί θα γινόταν αν ο 'Superman' γινόταν κακός;", τώρα βλέπουμε ένα νέο θέμα: "Πώς ο μεγαλύτερος 'κακός' γίνεται ήρωας;"

O "υπερκακοποιός" Max Damage, παθαίνει, προφανώς, σοκ όταν ο μεγαλύτερος ήρωας του κόσμου καταστρέφει την πόλη του, σκοτώνοντας εκατομμύρια, και συνειδητοποιεί κάτι το πολύ απλό: Μόνο ο ίδιος μπορεί να κάνει κάτι απέναντι σ' αυτόν τον όλεθρο.

Έτσι ξεκινάει η καινούρια, πολλά υποσχόμενη σειρά από την Boom! Studios, ήδη στο δεύτερο τεύχος της...

Μια παρατήρηση μόνο... ενώ στο IRREDDEEMABLE το ερώτημα "Τί τον έκανε ν' αλλάξει;" μελετήθηκε σε βάθος, εδώ ήδη το σενάριο αλλάζει πορεία... οψόμεθα!...

Fallen Angel: Reborn

Έφτασε πρόσφατα στα χέρια μου η πιο καινούρια ιστορία της Liandra, αρκετά αναμενόμενη, μετά την κατάληξη του "Cities of Light and Dark".

Δυστυχώς, η ανταπόκριση στις προσδοκίες μου ήταν πολύ φτωχή...
Πρώτα, η συμμετοχή της Illyria μόνο συμμετοχή δεν ήταν, αλλά πρωταγωνιστικός ρόλος. Για να καταλάβετε, έχουμε, στην πραγματικότητα, μια ιστορία της Illyria με συμμετοχή της Fallen Angel... καμμία σχέση με το "Heroine Addiction"!...

Αν και γνώση του "Angel", απ' όπου προέρχεται η Illyria, είναι χρήσιμη, δεν είναι απαραίτητη, όμως εκεί που θα ήθελα να επικεντρωθώ είναι η δομή της ιστορίας και για το λόγο αυτό ακολουθούν spoilers!

.
.
.
.
.

Η ιστορία ξεκινάει με τη βασική δομή... μια εισαγωγή για το ποιά ήταν και είναι η Illyria και μια επίδειξη του τι μπορεί να κάνει, για να μάθουν και οι νέοι αναγνώστες... θυμάστε πως ξεκινούσε το "Underworld"; Έτσι.
Η σκηνή αλλάζει κι εμφανίζεται ένας εκπρόσωπος του Hierarchy, της περιεργης ομάδας που είναι ταυτόχρονα εχθρός της Liandra και ιδιοκτήτρια της Bette Noire...
O εκπρόσωπος κάνει στην Illyria μια cliche πρόταση: Σκότωσε την Fallen Angel και θα σου δείξουμε το δρόμο να επανακτήσεις τη δύναμή σου.

Η Illyria, φυσικά συμφωνεί (για να συνεχιστεί η ιστορία), με ευκολία που, όπως παραδέχεται κι η ίδια αργότερα, δείχνει απελπισία.
Μετά από μια σύντομη συνάντηση της Illyria με τον Benny (κι αυτή cliche, μιας και λόγω αυτού που είναι ο Benny, ξέρει τους πάντες) συναντιούνται οι δύο πρωταγωνίστριες.

Από κει και πέρα ξεκινάει μια αρκετά συνηθισμένη "road story". Για να επανακτήσει τη δύναμή της η Illyria πρέπει να βρει τρία αντικείμενα που είχε όταν ήταν Θεά. Τα δύο σπαθιά της και το κράνος της (μη ρωτάτε...)
Το πρώτο σπαθί της είναι σ' ένα νεκροταφείο στη Bette Noire. Αυτό το λέει η ίδια η πόλη στον Jude. Αυτό, επίσης, είναι και η αφορμή για να εμπλακεί η Liandra στην ιστορία.
Μόλις η Illyria βρίσκει το πρώτο σπαθί της, αυτό την τηλεμεταφέρει (μαζί με τη Liandra, φυσικά) στην Αρκτική, όπου είναι το δεύτερο.
Το δεύτερο, το οποίο φυλάει ο αρχιερέας της Illyria, ο οποίος, όμως, στρέφεται εναντίον της (για τον Χ λόγο...)

Εντάξει, μην ανησυχείτε!... Το παίρνουν και το δεύτερο σπαθί και τηλεμεταφέρονται εκεί που είναι το κράνος...
Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται, δίνοντας σεναριακό χώρο για ένα ενδιαφέρον δίλλημα...

Γενικά, όμως, η ιστορία είναι πολύ "γραμμική" και συνηθισμένη... μόνες ανάσες οι γνωστές ατάκες του συγγραφέα Peter David που έκαναν το comic ξεχωριστό, (που κι αυτές, κάποιες φορές, φαίνονται βεβιασμένες, να πω την αλήθεια...) και φυσικά το εκπληκτικό σχέδιο του Woodward...

Παρόλ' αυτά, περιμένουμε κι άλλη ιστορία της Fallen!...

Μάρθα Φριντζήλα: 2 Νύχτες στα Μέγαρα

Οκ, το παραδέχομαι! Οι πρώτες συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου που παρακολούθησα ήταν όταν αυτός συνεργαζόταν με τη Μάρθα Φριντζήλα. Μάλιστα, στην αρχή πήγαινα για ν' ακούσω ένα και μόνο τραγούδι.
Το τραγούδι το έλεγε η Μάρθα και δεν ήξερα τίποτα γι' αυτό εκτός από το ότι ήταν ένα παραδοσιακο της Καρπάθου.
Και ότι δεν υπήρχε σε CD.

Το τραγούδι αυτό ήταν η "μηλιά" και μόλις έμαθα ότι κυκλοφόρησε, έτρεξα να το αγοράσω.
Γενικά, όμως, δεν είμαι fan της Φριντζήλα και οι "2 Νύχτες στα Μέγαρα" δε μου άλλαξαν τη γνώμη.
Όχι ότι δε σέβομαι το ταλέντο, την ερμηνευτική της ικανότητα και το καλλιτεχνικό της ήθος! Απλά, απ' ό,τι ακούγεται, δεν είναι του στυλ μου...

Από το διπλό CD, εκτός από τη μηλιά, τα μόνα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν τα "σατιρικά" "Το κομμωτριάκι" και το "Γιαλόου-Γιαλόου".

Κι αυτήν την εμμονή των φωτογραφιών στο προφίλ δε μπόρεσα να την καταλάβω!...

Religulous: Ridiculous

Είδα πρόσφατα την ταινία του Bill Maher "Religoulous", μια ντοκιμαντερίστικη προσπάθεια να επιδείξει την ανοησία των οργανωμένων θρησκειών.
Ακόμα κι αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου "θρήσκο", η ταινία είναι εντελώς ridiculous, με αποτέλεσμα ν' ακυρώνει κάθε προσπάθεια πειθούς πάνω στο θέμα που θέλει να πραγματευτεί.

Οι κύριοι λόγοι γι' αυτό είναι δύο:
1) Οι συνεντεύξεις του είναι από άτομα τα οποία ανήκουν σ΄ εντελώς ακραία και "περίεργα" κομμάτια των θρησκειών. Από "αντισιώνιστές Ιουδαίους" μέχρι έναν Πορτορικάνο που θεωρεί ότι είναι απόγονος του Χριστού και άρα η Δευτέρα Παρουσία.
Είναι σα να επιχειρείς ν' αποδείξεις την κακία της ανθρωπότητας δείχνοντας τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ιστορία.

2) Είναι φανερά κι απαράδεκτα υπέρ των Εβραίων. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από την επίδειξη των αντισημιτικών νοοτροπιών των μουσουλμάνων, αλλά και από τη μη ενασχόληση με τον ιουδαϊσμό.


Ένα ακόμα σημείο που, κατ' εμέ χρήζει παρατήρησης: Το Religulous στηρίζεται από το ελληνικό (τουλάχιστον) τμήμα του Zeitgeist Movement, όπως, φυσικά, η ταινία Zeitgeist. Όμως οι δύο ταινίες έχουν αντίθετη άποψη για τους δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης στους δίδυμους πύργους...

...και ό,τι δεν είδα...

Δυστυχώς, κάπως αργά ανακάλυψα ότι ήρθε στην Ελλάδα το "Tomorrow, in a year" των Hotel Pro Forma.

Για τί μιλάω; Για την πρώτη(;) electro-opera που παρουσιάστηκε επί ελληνικού εδάφους!
Δε ξέρω αν ήταν καλή, μιας και βασίζεται στο έργου του Δαρβίνου, αλλά η εμπειρία φαίνεται να είναι συγκλονιστική:

Μου ξέφυγε, τί να κάνουμε; Θ' αρκεστώ στο CD της μουσικής μόλις αυτό κυκλοφορήσει...

Hitokiri II: The Road to Destiny

Πριν από δύο περίπου χρόνια, ο Θάνος Κερμίτσης έβγαλε μια ταινία με φόντο μια φανταστική φεουδαρχική Ιαπωνία. Το όνομά της ήταν Hitokiri και αν και δεν ήταν χολυγουντιανή παραγωγή, ήταν οπωσδήποτε φτιαγμένη με μεράκι και (το κυριότερο, για μένα) το σενάριο δεν είχε σχέση με το Holywood.
Χθες έγινε η πρεμιέρα της συνέχειας, μιας προσπάθειας που κράτησε δύο χρόνια.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Το Hitokiri II είναι μια ξεκάθαρα πιο προσεγμένη δουλειά, από τεχνικής και σεναριακής άποψης, σαφώς ανώτερο από το πρώτο. Σημειώνω ότι από πλευράς προϋπολογισμού της ταινίας δόθηκε μεγαλύτερη βάση στο τεχνικό κομμάτι και η απόκτηση εμπειρίας από όλους τους συντελεστές (σε σχέση με την πρώτη ταινία) είναι φανερή.
Στην ταινία παίζει και ο κομίστας-συνδημιουργός του "Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα", Γιάννης Ρουμπούλιας.

Μπράβο σε όλους τους συντελεστές κι ελπίζω να την "ανεβάσουν" σύντομα για να την έχουμε!

Περισσότερα εδώ κι εδώ.


Υ.Γ. Πριν την προβολή του Hitokiri προβλήθηκε και η μικρού μήκους ταινία "28 Mέρες Πριν". Check it out!

The Butterfly Circus

Μια υπέροχη, συγκινητική και διδακτική ταινία!...

Τις ευχαριστίες μου στην ΒΜ.

Mega Θεατρικό Review

ΣΦΑΓΕΙΟ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Πραγματεύεται τον αγώνα των Παλαιστινίων, σε μια πιο ανθρώπινη διάσταση. Εξαιρετικό σενάριο με πολύ δυνατές ερμηνείες. Απίστευτη ένταση κι αγωνία. Όταν τελείωσε κι επήλθε η "λύτρωση", πήρα μια βαθειά ανάσα κι ήθελα επειγόντως ένα ποτό...

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ στο Θέατρο (μικρή) Χώρα: Εδώ, ομολογουμένως, την πάτησα. Αν και η συγγραφέας και οι ηθοποιοί κάνουν μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια, δυστυχώς θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πιο συμβατικό και συντηρητικό θεατή για να γοητευτώ από το έργο αυτό. Τί με χάλασε πιο πολύ; Δεν είδα στο τέλος κάποιο συμπέρασμα. Κάποια τοποθέτηση. Η επισήμανση του ζητήματος με το ζόρι φάνηκε.

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΥΝΤΜΙΛΑ στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ (β' σκηνή): Επειδή συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Την Ηρώ Μουκίου τη γνωρίσαμε από τις αηδίες της δεκαετίας του '80, αλλά εδώ έχουμε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που καταφέρνει να χτίσει έναν κόσμο, μια ολόκληρη ζωή και να μας θυμίσει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 2ου μισού του 20ου αι.


ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ; στο Θέατρο του Ήλιου: Με την αδυναμία μου, Θάλεια "Ματάρες" Προκοπίου. Ένα ανάλαφρο έργο που μου χάρισε δύο ευχάριστες ώρες. Μια "γυναικεία" παράσταση για "γκομενικά", που, όμως, οι πρωταγωνίστριες καταφέρνουν να μη γίνονται "κότες" (νομίζω...)

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ στο Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ: Με μια εκπληκτική, εκπληκτική, εκπληκτική Ταμίλα Κουλίεβα (πώς μπορεί και κάνει αηδίες στην tv;) Η ιστορία ενός ζευγαριού Αρμενίων στην Αμερική μετά τη γενοκτονία της φυλής τους. Μια παράσταση με πολύ περισσότερο χιούμορ απ' ό,τι φαίνεται στο Αθηνόραμα, είναι το πιο αληθινό και πιο... πραγματικό έργο απ' όσα είδα!... Δεν το προτείνω... αν είναι να πάτε μία φορά θέατρο αυτή τη σεζόν, το επιβάλλω!

Οι Γίγαντες που μας απειλούν

"Εγώ έχω ήδη 'καριέρα', ευχαριστώ...
Βρίσκω Γίγαντες.
Κυνηγάω Γίγαντες.
Σκοτώνω Γίγαντες."

-Barbara Throrson. Μαθήτρια Ε' δημοτικού και κυνηγός γιγάντων.

To "I Kill Giants" είναι ένα καταπληκτικό εικονιστόρημα γραμμένο από τον Joe Kelly, σε σχέδιο του JM Ken Niimura. Μιλάει για ένα νέο, πανέξυπνο κορίτσι το οποίο μάς δηλώνει ευθαρσώς ότι κυνηγάει γίγαντες.
Μάλιστα, όπως απαντά (με αυστηρότητα!) στο διευθυντή του σχολείου της, "Μ' όλο το σεβασμό, Διευθυντά Μαρξ... μέχρι να 'χεις στ' αλήθεια παλέψει μ' ένα Γίγαντα... μέχρι να 'χεις δει στα μάτια του τη φρίκη που κρύβεται μέσα τους [...] στ' αλήθεια δεν έχετε δικαίωμα να με κρίνετε..."

Η ιστορία μιλάει για το πως αντιμετωπίζει ένα μικρό κορίτσι την τραγωδία που έχει χτυπήσει τη ζωή της... και καταφέρνει να μας δώσει ένα μάθημα ζωής...

Ενώ άλλα comics κατάφεραν να βγάλουν ένα δάκρυ συγκίνησης, στο I Kill Giants έπεσε κλάμα. Τελεία και παύλα και αν βρεθεί κάποιος χριστιανός να το μεταφράσει στα ελληνικά θα πρέπει να τρέξει να το αγοράσει οποιοσδήποτε συναναστρέφεται με παιδιά... κι όχι μόνο...

Μια σημείωση για το σχέδιο... αν και είναι ασπρόμαυρο κι έχει ξεκάθαρη τάση προς το manga (δηλ. ιαπωνικής τεχνοτροπίας), υπηρετεί την ιστορία στο έπακρο! Πιστέψτε έναν άνθρωπο που αντιπαθεί τα manga...

Προς το παρόν, από την image comics/man of action...

Γιατί, όπως λέει κι η Μπάρμπαρα στο τέλος... "Είμαστε δυνατότεροι απ' όσο νομίζουμε"...