Το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ

Συχνά ακούω παράπονα για το πόσο ανούσιο, άχρηστο ή και άδικο είναι να πληρώνουμε την ΕΡΤ "με το ζόρι", μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, για κανάλια που δε βλέπουμε, που κάνουν κυβερνητική προπαγάνδα κλπ...
Ακόμα και κινήσεις έχουν δημιουργηθεί για να σταματήσει η χρηματοδότηση της κρατικής ραδιοφωνίας/τηλεόρασης από τους πολίτες, βασιζόμενες, συχνά, στην ομολογούμενη κατάχρηση που κάνουν κάποιοι "δημόσιοι υπάλληλοι άνευ αισθήσεως του δημοσίου συμφέροντος"...

Παρόλ' αυτά, αφήστε με να σας συστήσω ένα φίλο μου... ένα φίλο που μου έχει σταθεί σε δύσκολες και μοναχικές στιγμές και ακόμα κι αν δεν του είμαι και τόσο πιστός, αυτός είναι πάντα εκεί.

Το Τρίτο Πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας είναι ένας σταθμός αφιερωμένος (σχεδόν) αποκλειστικά στην κλασσική μουσική, 24 ώρες το 24ωρο.
Κι όχι μόνο. Ορισμένες φορές είχα την τύχη να πετύχω προγράμματα ραδιοφωνικού θεάτρου, μιας μορφής ψυχαγωγίας που, με τη γενικότερη "καφροποίησή" μας, έχει εκλείψει...

Όποτε θέλω να γαληνέψω, να "ταξιδέψω" μουσικά, να "χαθώ", γυρίζω το ραδιόφωνο στη συχνότητα του Τρίτου Προγράμματος κι αφήνομαι... Κι αν είμαι τυχερός να έχει κάποια παλιά (φυσικά!), ηχογραφημένη παράσταση, τότε μεταφέρομαι σ' εποχές που αναμφίβολα φαντάζουν πιο ουσιαστικές μέσα στο σύγχρονο πανικό του άγχους και της φρενήρους ταχύτητας...

Κι όλα αυτά χωρίς διακοπή για διαφημίσεις... Διότι αυτοί που ακούνε κλασσική μουσική είναι πολύ λίγοι για ν' αποτελούν "target group" για τους διαφημιστές...

Όπως καταλαβαίνετε, ο φίλος αυτός δε θα μπορούσε να επιβιώσει στο σύγχρονο περιβάλλον της "ανταγωνιστικότητας", όπου, σε μια λογιστική δικτατορία, όλοι κοιτάνε μόνο τον πάτο της ανάλυσης: "Έχει κέρδος;"

Το Τρίτο Πρόγραμμα είναι απομεινάρι μας άλλης εποχής, λιγότερο σαρκοβόρας, ή, ίσως, "μαγιά" ενός μέλλοντος με περισσότερη παιδεία, πιο ανθρώπινου...

Night on Earth: Second Hand

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το (πολυαναμενόμενο, για μας που τους ξέρουμε) δεύτερο CD των Night on Earth.

Τα κομμάτια είναι μεταμορφώσεις γνωστών τραγουδιών του Θανάση Παπακωνσταντίνου, αφού μ' αλλαγμένη γλώσσα και μουσική έχουν γίνει αγνώριστα!...

Κατ' εμέ, ο δίσκος απευθύνεται σε δύο είδη ακροατηρίων: Αυτούς που ξέρουν τα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου, ώστε να κάνουν άμεσα τον παραλληλισμό ανάμεσα στ' αυθεντικά και τις νέες εκτελέσεις κι αυτούς που δεν τα ξέρουν.
Όσο κι αν μ' αρέσουν οι δημιουργίες του Θανάση, η οικειότητά μου μ' αυτές δεν είναι τόσο μεγάλη, ώστε να με τοποθετήσει στο πρώτο...

Από τη σκοπιά αυτή, το Second Hand είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή ατμοσφαιρικών-experimental τραγουδιών.


Προσπερνώντας το εκνευριστικό αυτοκόλλητο-διαφήμιση της ζελατίνας του CD που μας πληροφορεί ότι ο παρών δίσκος είναι "η πρώτη παραγωγή του Θανάση Παπακωνσταντίνου", περνάμε στις λεπτομέρειες...

Ο σχεδιασμός του εξωφύλλου-booklet-θήκης είναι πολύ "δυναμικός" κι έχει μια ελευθερία που το κάνει "αναρχικό", χωρίς να γίνεται "άναρχο". Kudos στο Νίκο Δούλο!

Τα κομμάτια, ως διασκευές, έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Με την ασφάλεια του δοκιμασμένου, καλού τραγουδιού, τα παιδιά αφήνονται ελεύθερα να κάνουν ό,τι θέλουν, να τ' αποδώσουν όπως νοιώθουν. Αυτό ακούγεται και το καταλαβαίνεις ακόμα περισσότερο όταν ξέρεις ότι ο ίδιος ο Παπακωνσταντίνου τούς έδωσε την ώθηση να τα φτάσουν όπου μπορούν...

Ως fan της Σοφίας, αγαπημένο κομμάτι ήταν το "crocus" (όπου τα 'δωσε όλα), αν και γενικά, τα τραγούδια έχουν βάθος· σε κάθε ακρόαση ανακαλύπτεις κάτι καινούριο...

Αν το προτείνω; Η απάντηση είναι σύνθετη:

Αν δε γνωρίζεις τους NoE, θα σου προτείνω περισσότερο τον πρώτο τους δίσκο. Είναι, σαφώς και προφανώς, πιο "δικός τους".
Αν τους έχεις ήδη γνωρίσει, είναι must. Τα παιδιά εκφράζονται κι αυτός είναι παραπάνω από αρκετός λόγος για να τ' ακούσεις.
Αν σ' αρέσει ο Παπακωνσταντίνου, θ' ανακαλύψεις μια προσέγγιση των τραγουδιών του που δεν είχες φανταστεί!


Το blog τους, επίσης, είναι αυτό.

Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε μια νέα "Διμηνιαία Έκδοση Ανεξάρτητης Δημοσιογραφίας".
Όταν είδα την ανακοίνωση για το POST MEDIA (σε κάποιο blog, δυστυχώς, δε θυμάμαι), ενθουσιάστηκα, μιας και πραγματοποιούταν ένα όνειρό μου: Ένα έντυπο ελεύθερο από διαφημίσεις και πληρωμένα συμφέροντα, έτσι ώστε να ξέρω ότι δεν υπηρετεί κάτι άλλο πέρα από τη δική μου ενημέρωση.

Παρένθεση: Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά συνειδητοποιημένο ώστε να ξέρω πότε κάποιος μ' ενημερώνει και πότε μου λέει "αυτά που θέλω ν' ακούσω".

Παρά την τσουχτερή (9€), αλλά δικαιολογημένη τιμή (ένεκα έλλειψης άλλης χρηματοδότησης), το αγόρασα για να δω τι έχει να πει... Πάντως, όπως αναφέρει και το editorial, η τιμή του περιοδικού θα εξαρτηθεί από τους ίδιους τους αναγνώστες: Όσο περισσότεροι, τόσο μικρότερη.

Στις σελίδες του γράφουν "γνωστοί" (σ' εμένα) bloggers όπως ο Οld-Βoy και οι G700, αλλά και ο Παναγιώτης Μένεγος από τους "laternative" του ΣΚΑΪ.

Το αποτέλεσμα ήταν ενδιαφέρον, αλλά έκρυβε μια μεγάλη απογοήτευση.

On the good side, διάβαζα απόψεις και ρεπορτάζ που ήξερα ότι δε στόχευαν να προωθήσουν κάποιο προϊόν...
Μέσα κρυβόταν μια μικρή έκθεση με έργα νέων εικονογράφων, μια καλλιτεχνική προσθήκη που χρειάζεται στον περιοδικό τύπο...
Βεβαίως, η έλλειψη διαφημίσεων ήταν το μεγάλο πλεονέκτημα (και βάλσαμο για το μάτι)...

Όμως, υπήρχε κάτι το ενοχλητικό. Σχεδόν κάθε άρθρο είχε σα σκοπό να "θάψει" τις διαφημίσεις και τη χρήση τους. Αυτό χάλασε την όλη θετική εικόνα.
Σαν τον πρώην καπνιστή που δε σου μιλάει για τίποτ' άλλο εκτός από τα κακά του τσιγάρου... μ' έκανε να πω: "Εντάξει, φίλε! Σ' αγόρασα, δε σ' αγόρασα; Μ' έχεις ήδη πείσει!"
Ελπίζω στα επόμενα τεύχη αυτό να διορθωθεί και οι απόψεις-ρεπορτάζ να επικεντρωθούν στην ενημέρωση κι όχι στην προπαγάνδα...

Γενικά, πάντως, είναι ένα ενδιαφέρον βήμα για μιαν ανεξάρτητη δημοσιογραφία που αξίζουμε, ως πολίτες...

Διαδραστική Λογοτεχνία

Αυτό ήταν το μήνυμα που εμφανίστηκε στην οθόνη ενός υπολογιστή στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ξεκινώντας, έτσι, μια νέα μορφή λογοτεχνίας...

Ήταν μετά το 1975, όταν ο προγραμματιστής Will Crowther, νοιώθόντας αποξενωμένος από τις κόρες του μετά το διαζύγιό του, θέλησε να φτιάξει μια ηλεκτρονική προσομοίωση της σπηλιάς που του άρεσε να εξερευνά, διανθισμένη από το παιχνίδι ρόλων που λάτρευε: Το Dungeons and Dragons.

Το αποτέλεσμα ήταν το “Adventure” ή “ADVENT” (διότι κάποτε τα λειτουργικά συστήματα των υπολογιστών επέτρεπαν μόνο 6 χαρακτήρες για τα ονόματα των αρχείων...) το πρώτο παιχνίδι του είδους του, που έδωσε τ’ όνομά του σ' όλα τα μετέπειτα.

Από τότε κύλησε πάρα πολύ νερό στο αυλάκι... Το παιχνίδι πέρασε από χέρι σε χέρι, από υπολογιστή σε υπολογιστή κι εμπλουτίστηκε (αυτό, διότι δεν ήταν copyrighted κι έτσι πολλοί και διάφοροι το αντέγραψαν, το διέδωσαν και το ανέπτυξαν… αν ήταν, δε ξέρουμε τι μορφή θα είχε η διαδραστική λογοτεχνία σήμερα...), δίνοντας έναυσμα σ’ εμπορικές προσπάθειες του ίδιου ύφους...

Έτσι, τη δεκαετία του ’80 εμφανίστηκαν εταιρίες που έφτιαχναν “Adventure”, όπως οι Level 9, Infocom, Magnetic Scrolls και η Sierra-on-line, η οποία ήταν από τις πρώτες (η πρώτη;) που πήγε το είδος ένα βήμα παρακάτω, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην εικόνα από το κείμενο.

Έτσι, από «Διαδραστική Λογοτεχνία» φτάσαμε στις «Διαδραστικές Ταινίες» (κινουμένων σχεδίων και όχι μόνο...)

Η δεκαετία του '90 ήταν το απόγειο και το τέλος των “Adventure”. Τα παιχνίδια που είχαν μόνο ή κυρίως κείμενο εξαφανίστηκαν, δίνοντας τη θέση τους σε αυτά που είχαν κυρίως ή μόνο εικόνα... ως που εξαφανίστηκαν κι αυτά από τον εμπορικό κόσμο (απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω...)

Όμως, ο σπόρος είχε πέσει και μάλιστα σε πολύ εύφορο έδαφος. Το 1993 ο Graham Nelson, γράφοντας τη γλώσσα προγραμματισμού Inform, έφτιαξε ένα παιχνίδι, το “Curses”, τον «προπάτορα» των σύγχρονων ερασιτεχνικών “Adventure”…

Τη στιγμή αυτή υπάρχει μια ζωντανότατη κοινότητα «ρομαντικών» (ή όχι, απλά) οι οποίοι φτιάχνουν και μετέχουν σε ιστορίες «Διαδραστικής Λογοτεχνίας». Συζητούν για τα παιχνίδια, τις λύσεις και την κατασκευή τους, οργανώνουν διαγωνισμούς και γράφουν περιοδικά γι’ αυτά (God bless the Internet!).

Το παράδοξο είναι ότι ενώ υπάρχουν πάμπολλες (δωρεάν και προσιτότατες) «μηχανές» κατασκευής παιχνιδιών “Αdventure”, η μεγάλη πλειοψηφία είναι στραμμένη στο «παλιό, καλό, παραδοσιακό» ύφος του «μόνο κείμενο» (ή, έστω, με λίγες εικόνες) παρά στο στυλ του «κυρίως εικόνα», αντίθετα απ’ ό,τι εξελίχθηκε η αγορά... ίσως γιατί όλοι ξέρουν να γράφουν, ενώ λίγοι ξέρουν να σχεδιάζουν... ή ίσως το κείμενο να έχει μιαν αναντικατάστατη μαγεία...


Αυτή τη στιγμή «πολεμάω» κι εγώ να φτιάξω μια μικρή διαδραστική ιστορία... καλή μου τύχη και καλό μου κουράγιο!...

Σχετικοί Iστότοποι:

The Colossal Cave Adventure Page: Πώς μια πραγματική σπηλιά έμπλεξε με τη φαντασία, δημιουργώντας ένα νέο είδος ψυχαγωγίας!

Το λήμμα "Interactive Fiction" στη Wikipedia.

IFWiki: H Wikipedia του Interactive Fiction.

S.P.A.G. (Society for the Promotion of Adventure Games) magazine. To πιο ενεργό διαδικτυακό περιοδικό για τη Διαδραστική Λογοτεχνία.

Arcade Fire & David Bowie: Wake Up

Ένα live με ποιότητα video-clip...

Somethin' filled up
my heart with nothin',
someone told me not to cry.

Now that I'm older,
my heart's colder,
I can see that it's a lie.

Children wake up,
hold your mistake up,
before they turn the summer into dust.

If the children don't grow up,
our bodies get bigger but our hearts get torn up.

We're just a million little gods causin' rain storms
turnin' every good thing to rust.

I guess we'll just have to adjust.


With my lightnin' bolts a glowin'
I can see where I am goin' to be
when the reaper he reaches and touches my hand.

With my lightnin' bolts a glowin'
I can see where I am goin’
With my lightnin' bolts a glowin'
I can see where I am, go-go, where I am

Ολόκληρη η Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου

Ο Μεγάλος Δικτάτωρ

Ορισμένα πράγματα είναι διαχρονικά...

Avatar

Από το Wiktionary:

"Avatar: Η φυσική ενσάρκωση μιας ιδέας ή έννοιας"

Σήμερα κατάφερα να δω (επιτέλους!) τη Μόνικα (Χριστοδούλου) live...

Όπως πολλοί από μας, τη γνώρισα από το "Over the Hill", ένα γλυκόπικρο τραγούδι με πολλά αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά...

Το ντεμπούτο-album της, Avatar, έχει πάρα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία (σε στίχους, μουσική, ενορχήστρωση κι ερμηνεία), όμως εγώ θα ήθελα να σταθώ σ' αυτό που εκτυλίχθηκε μπροστά μου...

Πρώτα απ' όλα, έπαθα ένα μικρό σοκ όταν την είδα... ήξερα ότι είναι μόλις 23 χρονών, αλλά είναι τόσο μικροκαμωμένη που, αν την έβλεπα στο δρόμο, δε θα την έκανα παραπάνω από 15, βία 16...

Αν προσθέσουμε σ' αυτό ότι γράφει μόνη της τους στίχους και τη μουσική και τραγουδάει με μια τόσο ώριμη ερμηνευτικά, γεμάτη βιώματα φωνή... δε ξέρω, σα να 'βλεπα μπροστά μου το θηλυκό Μότσαρτ!...

Βεβαίως, η Αποκάλυψη ήταν όταν τραγούδησε το "Avatar"...
Ήταν από τις λίγες φορές (η πρώτη;) που... πώς να το περιγράψω; Η Καλλιτέχνιδα χάθηκε κι ήρθε η Μούσα και στριμώχτηκε σ' αυτή τη μικρή μορφή για να χωρέσει στον κόσμο μας.
Δεν ήταν η Μόνικα που έστεκε μπροστά μας, δε μπορούσε να είναι Άνθρωπος αυτό που βλέπαμε κι ακούγαμε...

Ήταν η Τέχνη, η Ευτέρπη ενσαρκωμένη...

Να 'σαι πάντα καλά, κορίτσι μου!...

Rick Wright (1943-2008)

Τώρα πια οι Pink Floyd ποτέ δε θα επανενωθούν...

Morgana

Χωρίς σχόλια...

Τις ευχαριστίες μου στον Άβατον...

Paul Potts

Απλά συγκινητικό!...

Δείτε το εδώ.

Ημέρα της Αμαλίας 2008

Night on Earth

Δυο albums...

Ως άτομο που αγαπάει τη μουσική, έχω κι εγώ την όποια συλλογή μου...

Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα album είναι δύο που ξεχωρίζουν. Κανένα τους δεν είναι ΤΟ καλύτερό μου, όμως και τα δύο είναι σίγουρα από τα καλύτερά μου.

Το ενδιαφέρον κοινό τους χαρακτηριστικό (το οποίο είναι και η αφορμή για το post αυτό) είναι ότι είναι τόσο καλά που και για τα δύο έχω κάνει την εξής αυθόρμητη σκέψη:

"Μακάρι να τα 'χανα, έτσι ώστε να τα ξαναγόραζα για να νοιώσω τη χαρά ενός πραγματικά ωραίου δίσκου!"

Το πρώτο από τα album αυτά είναι το "Σε ποιό Θεό να πιστέψω" της Έλλης Πασπαλά (Warner Greece, 2002)


Πολύς λυρισμός και πολύ συναίσθημα στη φωνή. Τα πιο γνωστά (προωθημένα) από τα κομμάτια του δίσκου είναι το ¨Τετράγωνη Γη" και το "Λαμπερές Στιγμές", αλλά για μένα, το πραγματικά ιδιαίτερο είναι το "Ένα βέλος στην καρδιά", το οποίο είναι το μοναδικό "electro-έντεχνο" τραγούδι που ξέρω.

Εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του εν λόγω τραγουδιού:



Το δεύτερο album είναι το "Carmine Meo" της Emma Shapplin. (1999, EMI).


To album αυτό έκανε την Emma Shapplin παγκόσμια ντίβα, με πιο γνωστό, φυσικά, το "Spente le stelle".
Για μένα, όμως, είναι χαρακτηριστικά δύο άλλα κομμάτια.
Στο "reprendo mai piu" φαίνεται η μεγάλη, πραγματικά φωνή της Emma (απόσπασμα):



Επίσης χαρακτηριστική είναι η γλυκύτητα της φωνής της στο "ira di dio" (απόσπασμα):



Τέλος, είναι αξιοσημείωτο ότι στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το "discovering yourself", το οποίο είναι το μοναδικό ποπ και ουσιαστικά το μοναδικό που έχει αγγλικούς στίχους, η Emma μού ακούστηκε, προσωπικά, σα μια τραγουδίστρια "της σειράς". Δηλαδή, το τραγούδι δεν ανέδειξε τίποτα από τη φωνή της.

Ποντιακοί Χοροί

Η λύρα ρέει τον ήχο και το νταούλι συντονίζεται με την καρδιά σου!...

H D. Galas στο Παλλάς

Η κυρά έκραινε σα βάκχα και οι τοίχοι έτριζαν!...

Η Σοφία του Babylon 5

Η τηλεοπτική σειρά επ. φαντασίας Babylon 5 μεταδόθηκε από το 1994 ως το 1998 σε πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας (σε δύο κανάλια και μόνο 4 από τους 5 κύκλους)...

Γραμμένη σ' ένα συντριπτικό ποσοστό από το δημιουργό της, J. Michael Straczynski, άφησε πίσω της πολλές αξιομνημόνευτες και σοφές φράσεις...

Κάποιες απ' αυτές βρίσκονται εδώ.