Όταν το παραπάτημα γίνεται χορός

Φωτεινη Βελεσιώτου

Το τραγούδι το έχω ακούσει τόσες φορές!... Απλά, πρόσφατα ανακάλυψα την ερμηνεύτρια!...
Λατρεύω αυτήν την βαριά, την αρχοντική μελαγχολία της φωνής και η σχεδόν ανδρόγυνη χροιά... μοναδική!

AVATAR (ή "Χορεύοντας με τα Στρουμφ")

Είδα κι εγώ, αγαπητοί φίλοι, την πολυσυζητημένη ταινία και λέω να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου...

Με λίγα λόγια, το AVATAR είναι πολύ καλό, αν ξέρεις τι πας να δεις...

Ως ταινία, όχι μόνο δε λέει τίποτα, αλλά είναι μια γελοία αμερικανιά... μια εκνευριστικά γελοία αμερικανιά, με μοναδικό καλό την παρουσία της Sigurney "Aliens" Weaver...

Είναι στ' αλήθεια δύσκολο να μην τη δεις ως ταινία, αλλ' αν τα καταφέρεις, τότε ξεδιπλώνεται μπροστά σου το μεγαλύτερό της πλεονέκτημα, αυτό που πραγματικά είναι:
Ένα θαύμα της τεχνολογίας.

Η ζούγκλα του Pandora σε χτυπάει στ' αλήθεια στα μούτρα και τα "μεγάλα στρουμφάκια" θα ορκιζόσουν ότι είναι πραγματικοί ηθοποιοί!

Πάντα μιλώντας για 3D αίθουσα!... αλλιώς μην κάνετε τον κόπο να πάτε!...

Θρίλερ comics

Σήμερα θα σας παρουσιάσω δύο comics (εικονιστορήματα, επί το ελληνικότερον... ελπίζουμε!) τα οποία όταν τα διάβασα... τα χρειάστηκα!

Το πρώτο comic είναι το "Hellshock" του Jae Lee.

Η Christina, μια νέα ψυχίατρος σε κλινική, συναντά τον Daniel, έναν τρόφιμο που ισχυρίζεται ότι δεν είναι από τούτον 'δω τον κόσμο...
Τί γίνεται, όμως, όταν τα λόγια και η επαφή μαζί του της δίνουν διέξοδο από τις υπαρξιακές της αγωνίες...;
Το σχέδιο του Lee είναι τόσο ατμοσφαιρικό που γίνεται απόκοσμο και στ' αλήθεια τρομαχτικό κι η ιστορία... το τέλος ασαφές και ξεκάθαρο μαζί...
Από την Dynamic Forces, θυγατρική της γνωστότερης και μεγαλύτερης image comics...


Το δεύτερο comic είναι πιο πρόσφατο και γραμμένο από τον Joe Hill...
Τί; Δε ξέρετε τον Joe Hill; Μήπως το "γιος του Stephen King" σάς λέει κάτι;
Το "Locke & Key" είναι ένα θρίλερ με μπόλικα μεταφυσικά στοιχεία...

Όταν ένας ψυχοπαθής έφηβος σκοτώνει το σχολικό σύμβουλο, η χήρα και τα ορφανά πηγαίνουν να μείνουν στο πατρικό του δολοφονημένου, ένα σπίτι ονόματι "Keyhouse", με πόρτες που όταν περάσεις από μέσα τους...
Η συνέχεια επί του αναγνώσματος...

Αν και το σχέδιο του Rodriguez είναι λίγο "καρτουνίστικο" για τα γούστα μου, η ιστορία έχει πολλές ανατροπές και αγωνία που σε κάνει να γυρνάς τις σελίδες χωρίς να τις διαβάζεις καλά-καλά!...

Το "Welcome to Lovecraft" είναι η πρώτη ιστορία της σειράς και περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!... Από την IDW (ναι, της Fallen Angel...)

Αυτά για σήμερα!

Καλά Χριστούγεννα!

Μια διαφορετική άποψη...

...σε κάτι πασίγνωστο...

Τη Λένα Πλάτωνος πάντα τη σεβόμουν ως συνθέτρια κι αναμφισβήτητη πρωτοπόρο της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής...

Όμως, σαν ερμηνεύτρια;

Μέχρι που άκουσα αυτό:

Όχι πως αμφισβητώ το μεγαλείο και τη... δωρικότητα, όπως λένε, της Μπέλλου... όμως η εν λόγω ερμηνεία είναι απλά... αποκάλυψη!

Νότης Περγιάλης (1920-2009)

Το νέο αγαπημένο μου comic!

Η Liandra ήταν ένας φύλακας-άγγελος.
Όταν το δικαστήριο αθώωσε, λόγω μιας τεχνικής λεπτομέρειας, το δολοφόνο του κοριτσιού που εκείνη προστάτευε, η Liandra τον σκότωσε.
Αυτή η παρέμβαση, όμως, παραβίασε την ελευθερία της Βούλησης των Ανθρώπων, έτσι το "Αφεντικό" (ημών) την... απέλυσε...
Και κατέληξε στη Bete Noire, την "πόλη που διαμορφώνει τον κόσμο", ένα μέρος πνιγμένο στο σκοτάδι και την παρανομία, όπου και γίνεται ο φύλακας-άγγελός της.

Ώριμο σενάριο, με καταπληκτικές ατάκες από τον Peter David και πολλά τεύχη σε σχέδιο του εκπληκτικού J. K. Woodward.

Η σειρά ξεκίνησε στην DC με είκοσι τεύχη (εκ των οποίων μόνο τα 12 πρώτα έχουν επανακυκλοφορήσει σε τόμο) και συνεχίζεται στην IDW...

Καλή ανάγνωση!...

Από το House of Mystery

"Περπατάω προσεκτικά στο διάδρομο, με ανοίκεια πόδια, και μέσα στο μπαρ όπoυ χίλιες μυρωδιές μου επιτίθενται. Εκείνη είναι εκεί, περιμένοντας, και νοιώθω την επιδερμίδα μου να κοκκινίζει. Το μόνιμο κατσούφιασμά της: ποιά τρυφερά χαμόγελα βρίσκονται από πίσω του, περιμένοντας να τα δελεάσει προς τα έξω η γοητεία ενός εραστή;

Η Ανν Πρέστον. Η Βασίλισσα Πειρατίνα. Η μυστική μου αγάπη.

Ξέρει καν τ' όνομά μου; Όχι τ' αληθινό μου όνομα, φυσικά, αλλ' αυτό που χρησιμοποιώ εδώ. Το ξέρει;

Πήρα ανθρώπινη μορφή από απλή περιέργεια. Ένας ιππότης ήρθε να με φονεύσει, όπως κάνουν ορισμένες φορές. Αφού ξερίζωσα το χέρι του σπαθιού από την κόχη του, είπα ότι μπορεί και να τον ελευθερώσω αν απάλυνε τη βαρεμάρα μου με μια καλή ιστορία. Είχε μια καταπληκτική, είπε· την είχε ακούσει σ' ένα μυστικό μέρος, μια ταβέρνα όπου οι ιστορίες λειτουργούν σα νόμισμα.

Και ήταν μια καλή ιστορία, επιπλέον. Αλλά, παρόλ' αυτά, έφαγα τη σάρκα απ' τα κόκαλά του.

Δεν έψαχνα γι' αγάπη όταν μπήκα μ' αυτήν τη μορφή. Αν έψαχνα, θα ήμουν οπωσδήποτε πιο εκλεκτικός. Οπότε όταν πρωτοήρθα στον Οίκο του Μυστηρίου, ήταν με μια κάπως απλή εμφάνιση. Άκουσα μερικές ιστορίες και ήπια ένα δείγμα από αφρίζοντα ποτά. Γοητευτικό, ναι, αλλά τίποτα που δεν είχα δει πριν. Ανασήκωσα τους ώμους και σηκώθηκα να φύγω.

Και τότε την είδα.

Καθώς τα μάτια μου γούρλωσαν στην εικόνα της Ανν Πρέστον, αντιλήφθηκα ξαφνικά τη νεοευρεθείσα μου ανθρωπιά. Ένοιωσα το μαλακό μου δέρμα ν' ανατριχιάζει. Θέρμη (ενός είδους το οποίο μού ήταν ολοκληρωτικά ανοίκειο) έρευσε στο σβέρκο μου, στ' αυτιά και τα μάγουλα. Με τρόμο, συνειδητοποίησα ότι η ανθρώπινη σάρκα είναι αδιαίρετη από την ανθρώπινη επιθυμία. Όλη μου τη ζωή μέχρι εκείνο το σημείο, τα μόνα πράγματα που πικάντικα επιθυμούσα ήταν το αγνό αίμα κι ένας γυαλιστερός σορός. Αλλ' αυτά τα πράγματα ήταν τώρα στάχτη, συγκρινόμενα με την τρυφερή χάρη της Ανν Πρέστον, καθώς, με κομψές γροθιές, κοπανούσε μέχρι υποταγής έναν ανάρμοστο θαμώνα.

Τώρα, χρόνια μετά, κάθομαι στο μπαρ με μελετημένη αδιαφορία, προσπαθώντας να μη την κοιτάζω πολύ έντονα ή για πολλή ώρα.

''Σπέρα,' λέει ο Χάρυ, ο μπάρμαν. Έχει ευγενικά μάτια και δυνατό πρόσωπο. Είναι αναπόδραστα ωραίος. Αν ήταν η μορφή του που είχα κλέψει, ίσως να είχα βρει το θάρρος να μιλήσω στην Ανν εδώ και καιρό τώρα.

Ακολουθεί τη ματιά μου. 'Μπορώ να σου προσφέρω μια συμβουλή, φίλε;' λέει ευγενικά. Νεύω άβολα, αισθανόμενος ότι δε θα εκτιμήσω τη συμβουλή του.

'Δε νομίζω ότι κάνει για σένα,' λέει, ένα βλέμμα -Θεέ μου, είναι λύπηση;- να προβάλλει από τα μάτια του. 'Η Ανν είναι όμορφη, και είναι καλό άτομο, αλλά...' Κάνει παύση, ψάχνοντας τη λέξη που δε θα προσβάλλει. 'Είναι... σκληρή. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;'

Νοιώθω το ανθρώπινο αίμα μου να βράζει. Θα μπορούσα να πω στο Χάρυ την αλήθεια. Θα μπορούσα να του πω ότι οι φολίδες μου είναι σκληρότερες απ' οποιοδήποτε διαμάντι, ότι τα δόντια μου μπορούν να πριονίσουν ατσάλι, ότι με μια μονάχα ανάσα θα μπορούσα να μετατρέψω ολόκληρο το μπαρ του σ' ένα καπνισμένο οστεοφυλάκιο. Αλλά δεν τα λέω αυτά από φόβο μη με διώξουν. Αν ήταν να μη τη ξαναδώ, πόσο καιρό θα 'παιρνε προτού τρελαινόμουν;

'Καταλαβαίνω', μουρμουρίζω, κοιτώντας μες στη μπύρα μου. Σηκώνω το κεφάλι να τον αντικρίσω και λέω ξεκάθαρα, 'Αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται, έτσι;'

Για μια ελάχιστη στιγμή, ο Χάρυ μαζεύεται, βλέποντας κάτι στα μάτια μου που δεν του αρέσει. Ας είμαστε ειλικρινείς -βλέπει κάτι που τον τρομάζει. Βλέπει μέσα απ' αυτά τα πλαδαρά, υγρά ανθρώπινα μάτια, στη ψυχή από πίσω και ανατριχιάζει.

Δε νομίζω ότι καταλαβαίνει τι είδε. Η στιγμή τελειώνει, και ανακτά τη ψυχραιμία του αξιοθαύμαστα.

'Σοβαρά,' λέει ο Χάρυ. 'Είσαι καλός τύπος. Ένα κορίτσι σαν την Ανν θα σ' έτρωγε ζωντανό.'

Σκύβει πάνω από το μπαρ και με χτυπάει στον ώμο, γλιστρώντας μια ακόμη μπύρα μπροστά μου. 'Κερασμένη,' λέει.

Ίσως μια μέρα αυτή η κοροϊδία να γίνει πάρα πολλή για μένα. Ίσως να επικαλεστώ κάθε ίχνος μαγείας στη φλογισμένη μου οντότητα και να πάρω την Ανν με τη βία, αποσπώντας την με ξεκάθαρη θέληση από τα όρια αυτού του μέρους. Θα την πάω πίσω στο λημέρι μου, και θα την κάνω να μ' αγαπήσει. Θα τραβήξω την επιδερμίδα της πάνω στις λαμπερές μου φολίδες, και θα με φοβηθεί, τουλάχιστον. Θα μπορούσα. Αν χρειαζόταν, θα μπορούσα.

Ίσως κάποια μέρα, αλλά όχι σήμερα. Τελειώνω το ποτό μου, χαιρετάω το Χάρυ, και οδεύω προς την έξοδο. Όταν φτάνω στην πόρτα, στέκεται εκεί, τόσο κοντά! Η καρδιά μου αναπηδά στο στήθος μου -αν άπλωνα το χέρι μου θα μπορούσα να την αγγίξω, να μπλέξω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά της.

'Καληνύχτα, Ανν,' λέω, χτυπώντας ελαφρά το καπέλο μου. Με αγριοκοιτάζει, αγριοκοιτάζει πέρα από μένα και γρυλίζει. Ο ήχος, σίγουρα, των αγγέλων στις ουράνιες κατοικίες τους.

Μετά κοιτάζει απότομα μακριά, και μπορώ να νοιώσω ότι έχω φύγει από τις σκέψεις της σε μια στιγμή.

Ίσως μια μέρα. Αλλά όχι σήμερα, αγάπη μου."

-Μια ιστορία από το House of Mystery, του Matthew Sturges

Πνευματικά Δικαιώματα

IRREDEEMABLE

"Αμετανόητος".

Από το 1938, που ξεκίνησε η εποχή του "υπερηρωικού comic", η μορφή αυτή λογοτεχνίας απευθυνόταν κυρίως σε παιδιά κι εφήβους, μ' επιφανειακά σενάρια, προχειρογραμμένους διαλόγους και τους μονοδιάστατους χαρακτήρες.

Το 1986 έγινε μια επανάσταση. Το WATCHMEN, του Alan Moore (το γνωστό, που έγινε πρόσφατα ταινία) αναγέννησε το είδος. Το άσπρο-μαύρο χάθηκε και το καλό-κακό, σωστό-λάθος, ηθικό-ανήθικο αναμείχθηκαν σ' έναν γκρίζο κόσμο, όπως είναι ο δικός μας.

Οι "υπερδυνάμεις" δεν είχαν, πια, σημασία, ούτε σκοπό να ενθουσιάσουν τους αναγνώστες. Ήταν, απλώς, μέσα για να τονίσουν αυτό που είναι, στην πραγματικότητα, ο "υπερήρωας": Η Ανθρωπότητα στο "υπέρ" της. Το καλύτερο και το χειρότερό μας στην υπερβολή τους, για να δώσουν έμφαση στη Φύση μας.


Πρόσφατα ανακάλυψα αυτό που θα ονόμαζα: "Διάδοχο του WATCHMEN".
Είναι μια σειρά comic που, στην ουσία, πραγματεύεται το ερώτημα: "Τί θα γινόταν αν ο Superman γινόταν κακός;"
Κι όταν λέμε "κακός", δεν εννοούμε: "μουφα-κακός-για-να-μπερδέψει-τον-υπερκακό". Εννοούμε: "ισοπεδώνω-πόλεις-σκοτώνω-εκατομμύρια-αμάχους-και-τους-πρώην-συντρόφους-μου" κακός.

To comic αυτό ονομάζεται IRREDEEMABLE, γραμμένο από τον Mark Waid, σε σχέδιο του Peter Krause και κυκλοφορεί σε τεύχη από τη μικρή, σχετικά, εταιρία ΒΟΟΜ! Studios.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το 5ο τεύχος της σειράς και η συλλογή σε τόμο των τευχών 1-4, σε πολύ προσιτή τιμή. Σε όλα τα ενημερωμένα καταστήματα με comics.

Οργή...

Αμερικάνικο διαφημιστικό κατά των ναρκωτικών...

The Corporation

Ο Κος Μπιντού...

Από το TVXS:

"Σας έχει τύχει να πάτε σε καφετέρια τελευταία για να τα πείτε με τους φίλους σας, να περάσετε 1-2 ωρίτσες με την κοπέλα σας, τον φίλο σας; Σίγουρα. Όταν όμως η συμπαθέστατη σερβιτόρα με την τσίχλα στο στόμα και το σαγηνευτικό κολάν σας φέρνει τον λογαριασμό έχετε νιώσει ένα μούδιασμα σε πρόσωπο, χέρια, πόδια;... Μην ανησυχείτε, εγκεφαλικό πάθατε!

Τελευταία εμπειρία του κ.Μπιντού: πορτοκαλάδα 5 ευρώ!! Ναι, καλά διαβάσατε, 5 ευρώ!! Πόσο κάνει αλήθεια 1 κιλό πορτοκάλια;... 1 με 1,5 ευρώ; Μα αλήθεια πόσα κιλά στύβουν σε κάθε ποτήρι;!;!... Θα μου πείτε παίζει ρόλο και η τοποθεσία, η θέα, το όλο στήσιμο αυτής της απίστευτης εμπειρίας του καφέ, της πορτοκαλάδας, του αναψυκτικού... Χμ... πρέπει τότε το ΤΕΕ απέναντι και το νεκροταφείο παραδίπλα να έχουν ανεβάσει πολύ την περιοχή!...

Ο κύριος Μπιντού λοιπόν προτείνει μια εναλλακτική έξοδο: το Free Coffeing!! Πως γίνεται: Ετοιμάζεις το καφεδάκι σου από το σπίτι (κόστος απειροελάχιστο, χρόνος 1-2 λεπτά), το βάζεις σε ένα ωραίο θερμός, παίρνεις την παρέα σου και κάνετε μια εξόρμηση στο κοντινότερο άλσος, πανεπιστημιούπολη, πολυτεχνειούπολη, παρκάκι, οπουδήποτε τέλοσπάντων άφησε ο δήμος σας λίγο πράσινο και κανένα παγκάκι. Μουσική; Όλα τα κινητά πλέον είναι φορητά ηχοσυστήματα! Αράξτε, πείτε τα, γιατί στο κάτω κάτω γι'αυτό βρισκόμαστε, όχι για να δώσουμε μια περιουσία σε κάποιον που μας δουλεύει... "

Deep Purple: Οι γερόλυκοι

Μάλλον δε "τραβάνε" πια... τουλάχιστον έχω να λέω ότι τους είδα!...

Σέβας

Κωσταντάρας, Μελίνα, Βλαχοπούλου, Παπαγιαννόπουλος, Αλίκη, Χορν, Γώγου, Καρέζη, Εξαρχάκος, Χατζηχρήστος, Μακρής, Ρίζος, Σταυρίδης, Λογοθετίδης, Παπαμιχαήλ, Λαμπέτη.
Βαμβακάρης, Χιώτης, Τσιτσάνης, Μπέλου, Χατζιδάκης, Ξυλούρης, Καζαντζίδης, Μπιθικώτσης, Ζαμπέτας.

Μια βραδιά στη νεραϊδοχώρα...

Βγήκε στις 21:44... Με το μακρύ της φόρεμα, τα ξανθά μαλλιά και τ' ανοιχτόχρωμα μάτια ήταν ίδιο ξωτικό!...
Κάθισε, πήρε την άρπα της κι άρχισε να κελαηδάει!... Η Βασίλισσα των Ξωτικών!...

Δεν υπάρχει αυτή η φωνή!
Λες και ήμασταν στο Lord of the Rings!... Μας ταξίδεψε σ' έναν παραμυθένιο κόσμο, όπου κάθε βάσανο, κάθε έγνοια πέταξε μακριά!...

Υ.Γ. Όσοι πήγατε, ελπίζω να προσέξατε την τσελίστρια! Αν η Loreena ήταν η Νεραϊδοβασίλισσα, τότε εκείνη ήταν ένα εκστασιασμένο άγριο Ξωτικό!...

Η διαμαρτυρία των Bloggers στο Σύνταγμα...

Μόλις γύρισα από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα... μια ωρίτσα κάθισα...

Εντύπωση 1η: Πολλοί μπάτσοι, ρε παιδιά!... Λες και περίμεναν να επαναληφθούν τα "Δεκεμβριανά". Υπήρχε κι ένα όχημα της πυροσβεστικής. Μη ρωτήσετε γιατί, δε ξέρω.
Εντύπωση 2η: Ο κόσμος μαζεύτηκε μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα. Πάρα πολλοί δε φορούσαν μαύρα, αλλά μαζευτήκαμε μερικές εκατοντάδες!...

Ήσυχα πράγματα, όσο έμεινα... Highlight ήταν η παρουσία ενός ξυλοπόδαρου με πυρσό που είχε ταμπέλες κρεμασμένες επάνω του: "Real Estate" και "Καίγονται δέντρα, φυτρώνουν βίλες". (Για το νευρικό τυπάκο με την πλούσια κόμη, δε θα πω τίποτα...)

Επίσης, συνάντησα μια παλιά φίλη, που είναι μέλος του Green Attack.

"Τί καταφέρατε;" Μπορεί να ρωτήσει κάποιος...
Για μένα, ήταν μια κάποια αντίδραση!... Οτιδήποτε
Ήταν και κάτι άλλο... μια προειδοποίηση ότι οι "ευαίσθητοι", "κουφάλες, δε ξοφλήσαμε! Αυτό έχω μόνο να σας πω!"...

Αυτά... καλύτερο από τη σιωπή και την απάθεια!

(Το χαρτί ζητά την απελευθέρωση του πρόσφατα αποφυλακισμένου Ηλιόπουλου)

Είδα τη Sinead!

Μόλις γύρισα από τη συναυλία της Sinead O'Connor στο στ. Καραϊσκάκη...

Πήγα κατά τις 21:30, μόλις είχε τελειώσει το support και μετά βγήκε εκείνη!...

Ήταν μοναδική, απίστευτη!... Ούτε τα χρόνια που πέρασαν, ούτε τα κιλά που προστέθηκαν, ούτε τυχόν ναρκωτικά αλλοίωσαν στο παραμικρό τη φωνή και την ερμηνευτική της ικανότητα!...Μια απολαυστική ιέρεια της φωνής!...
Και τί τραγούδια!...

Δίπλα μου ήταν κάτι πιτσιρίκια που μιλούσαν και φώναζαν (που 'σαι Ηρώδη!)
Λογικό!... Ήταν αγέννητα όταν ονειρευόμασταν με το "Nothing Compares 2U"...

Κι όταν το είπε... ακόμα και τα κωλόπαιδα έσκασαν κι άκουσαν και για λίγο η αθωότητα της εφηβείας επανήλθε!...

Το ταξίδι κράτησε περίπου μία ώρα. Μετά έφυγα... δε ξέρω αν ακολούθησαν τίποτα πλιάτσικα...

Αυτό ήταν!... Ένα εφηβικό όνειρό μου πραγματοποιήθηκε!...

Ημέρα της Αμαλίας 2009

Ημέρα της Αμαλίας 2009

INFOWAR

Είναι πολύ πιθανόν την εκπομπή INFOWAR να μην τη ξέρετε!...

Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι αφ' ενός, η τηλεόραση του ΣΚΑΪ έκοψε την τηλεοπτική της έκδοση (εδώ και καιρό) ενώ η ραδιοφωνική της είναι μια κάπως άβολη ώρα:

Κάθε Κυριακή 11:00 (το πρωί), ΣΚΑΪ 100,3.

Το INFOWAR είναι μια εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου, η οποία παρουσιάζει τα διεθνή γεγονότα μ' εναν τρόπο που δε θα δείτε, ακούσετε ή διαβάσετε πουθενά αλλού, στην Ελλάδα, τουλάχιστον...

Μια διαφορετική ματιά στον Κόσμο που όλοι ανήκουμε!...



Πρόσφατα κυκλοφόρησε κι ένα CD με τα τραγούδια της εκπομπής... μέρος των εσόδων θα δοθεί στην οργάνωση Free Gaza.

Ευγένιος Σπαθάρης (1924-2009)

Ομολογώ ότι μεγάλωσα με Σπυρόπουλο!...

Όταν, όμως, έφτασα σε ηλικία να καταλαβαίνω τί σημαίνει "Θέατρο Σκιών", "Καραγκιόζης", "Λαϊκή Σάτιρα" βρήκα έναν άνθρωπο ο οποίος ταύτισε τη ζωή του με αυτό το είδος τέχνης!...

Δεν έχω άλλα να πω... Ένας αληθινός καλλιτέχνης, όπως, σκέφτομαι, ήταν ο Παυλάρας και ο Πετράκης στη γνωστή ταινία!...
Ένας άνθρωπος που έκανε τις λέξεις και "Λαϊκός Καλλιτέχνης""Καραγκιόζης" τίτλους τιμής!...


Αντίο, Δάσκαλε!...

Χρόνια Πολλά, μανούλες!

Bat for Lashes

Bat for Lashes (σ' ελεύθερη μετάφραση: "πετάρισμα για βλεφαρίδες") είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της νέας Πακιστανοβρετανής τραγουδοποιού Natasha Khan.

H Bat for Lashes έγινε γνωστή πριν κανά δυο χρόνια με το τραγούδι της "What's a girl to do".

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της album με τίτλο Two Suns, από το οποίο ξεχωρίζει το "Daniel"...

Μ' αρέσει η τύπισσα, γιατί η μουσική της είναι πολύ καλή ατμοσφαιρική pop... (όταν δεν ακούγεται σαν τη Bjork...)

Γιάννης Ρίτσος

Λατρεύω τη φωνή του!...

Τα φαινόμενα απατούν!...

Susan Boyle

Το αγαπημένο μου cartoon

The Flying Mouse, Walt Disney, 1934

Le Page: Teddy Girls

Δροσιά. Ζωντάνια. Ανεμελιά.

Αυτοί είναι οι Le Page. Δύο νέα παιδιά, ο Αντώνης κι η Τερψιχόρη

παίζουν (κυριολεκτικά!) μουσική, με στίχο αγγλικό και ήχο στ' αλήθεια χαρούμενο, χωρίς ποτέ να γίνεται χαζός!...

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους δισκάκι, "Teddy Girls" και μάλιστα με artwork εξωφύλλου από την ίδια την Τερψιχόρη... στο χέρι!...

Το cd στο Vinyl και οι ίδιοι στις 20 Μαρτίου στο Velvet Festival, στο BIOS..

WATCHMEN

Πήγα (τρέχοντας, φυσικά) και είδα την ταινία WATCHMEN, βασισμένη στο ομώνυμο comic...

Πήγα με παρέα, όπου οι μισοί είχαμε διαβάσει το αυθεντικό και οι άλλοι μισοί όχι.
Οι fans, βρήκαμε την ταινία εκπληκτική, σχεδόν τέλεια και προτείνεται οπωσδήποτε!!

Είναι τόσο καλή μεταφορά, που μου δόθηκε η εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης δεν έκανε καμμιά σπουδαία δουλειά!... Απλώς φρόντιζε για την ακριβή αντιγραφή, panel με panel...
Ορισμένες λεπτομέρειες, αναγκαστικά, παραλείπονται ή αλλάζουν, αλλά το σύνολο είναι άριστο!...

Δυστυχώς, όσοι δεν είχαν διαβάσει το comic και δεν είχαν οικειότητα με τον κόσμο και την υπόθεση δεν ενθουσιάστηκαν στον ίδιο βαθμό... Κατανοητό, διότι είναι πάρα πολλές πληροφορίες συμπυκνωμένες, πολλές σκέψεις, πολλά flashbacks (και λίγες μάχες)...

Η ιστορία είναι για την Ανθρώπινη Φύση και τη δύναμη της Εξουσίας και της Γνώσης.
Για όσους δεν την έχουν δει, ας πάνε μ' αυτό υπ' όψιν. Για όσους την είδαν, αν το αντιλήφθηκαν αυτό, ας διαβάσουν το αυθεντικό. Είναι ακόμα καλύτερο...
Εγώ, πάντως, θα ξαναπάω σύντομα!...



Tip: Η ταινία είναι μεγάλη. Με δεδομένο ότι τα σύγχρονα multiplex δεν κάνουν διάλειμμα, φροντίστε να έχετε αδειάσει καλά την κύστη σας πριν την ταινία...

Δανάη Παναγιωτοπούλου: Homo Logotypus

Θεέ μου, δε τη χορταίνω αυτήν την κοπέλα!

Μόλις πατηθεί το "play", ξεκινάει το ταξίδι σ’ έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο!
Πρώτα, είναι η φωνή της Δανάης. Έχει κάτι το τόσο οικείο, τόσο "κορίτσι της διπλανής πόρτας" που νομίζεις ότι ακούς την κολλητή σου.
Και μετά αρχίζουν οι στίχοι. Μεστοί, περίπλοκοι, αναρχικοί με την πολιτική έννοια, σε κάνουν να τους προσέχεις, να τους ξανακούς και να το σκέφτεσαι ξανά και ξανά...

Σε αντίθεση με τον "Οίκο Αντοχής", η δουλειά αυτή είναι πιο πληθωρική, πιο "παρεΐστικη"... Πιο πολλά όργανα, περιπλοκότερες μελωδίες, πιο πολλές φωνές... μέχρι και guest τραγουδίστρια! (η Μαρία Παπαγεωργίου σε ντεμπούτο εμφάνιση, αλλά δε μ' άρεσε η φωνή της...)

Ίσως αυτό να προκαλεί κι ένα αρνητικό... σε αυτό το CD η Δανάη μού φάνηκε λίγο πιο... συμβιβασμένη, πιο συμβατική ηχητικά... Δε ξέρω αν είναι λόγω της μεγάλης εντύπωσης που μου έκανε ο "Οίκος" ή αν εδώ μπλέχτηκαν λίγοι παραπάνω "κοκόροι" και ξέφυγε από την ιδιαιτερότητά της...

Μια κουβέντα για το layout του CD…
Ένα "cherchez la femme" στο εσωτερικό δίπλα από τη φουσκωμένη κοιλιά μιας εγκυμονούσας... υποθέτω είναι η "εγκυμοσύνη" της Δανάης στο CD αυτό...
Και το artwork… Φωτογραφίες ασπρόμαυρες, που σε "χτυπάνε"... και μόνο μία της Δανάης, να στρέφεται μακριά από το φακό (αυτό, προς τις κάθε λογής "τραγουδιάρες", το προηγούμενο CD δεν είχε ούτε μία της!... Να πηγαίνεις στο live και να μη ξέρεις ποια να χειροκροτήσεις!...)

Εννοείται ότι το προτείνω!... Με μια επιφύλαξη: Πρέπει να ξέρεις τι ακούς. Η Δανάη δεν είναι για όλα τ’ αυτιά, αλλά αν σ’ άρεσε το πρώτο CD, τότε δεν υπάρχει απόκλιση!...

Δυο λέξεις ακόμα: Κρυμμένο Track.

"Στην πόρτα μας ρωτήσανε τι ακριβώς ζητάμε
αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο όλο
ή αν γουστάρουμε το κλαμπ.
Στην τσάντα σου έχεις σαρκασμό και δέκα τόνους χιούμορ
μα δεν προλάβαμε να μετρηθούμε Γιατί ακούστηκε ένα μπαμ."
-Μολότωφ

"Οι προσφάτως πεσόντες υπόκεινται,
όπως όλοι,
στο αναγνωρισμένο σύστημα δικαίου.
Εξού και έπεσαν.
Για την ασφάλειά σας,
Όλες οι έξοδοι έχουν αποκλειστεί."
-Από το CD.

A! Ψάχνοντας, βρήκα κι αυτό:

Σταμάτης Μεσημέρης (1948-2009)

Ακυβέρνητο Τραγούδι

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
πήγε απ' τις νότες πίσω κι άρχισε λέει κρυφά να κλαίει
δίψα του χαμένου ονείρου σ' ένα κάστρο της ερήμου.

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
βγήκε απ' το στίχο του και πήρε τους δρόμους έξω απ' τους νόμους
πάλι στην ανωνυμία βόλτα με τη φαντασία.

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
μπήκε κλεφτά σε κοσμικές συναυλίες
με τις κυρίες
να ζητούν κατεπειγόντως μελωδίες του παρόντος.

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
πέρασε δίπλα από ένα δίσκο ευκαιρίας πολυκοσμίας
με σικέ διαφημίσεις και σηθρού αναζητήσεις.

Ένα τραγούδι που πια δεν ήθελε να γίνει τραγούδι
άρχισε πάλι να γελάει και να παίζει κι ας μην αρέσει
σε ωδεία και πελάτες σε εταιρείες και προστάτες.

Ένα τραγούδι που πια δεν ήθελε να γίνει τραγούδι
χορεύει ανέμελα και φάλτσα σφυρίζει....

Καλό σου ταξίδι!... Δε μπορείς να ξεχαστείς!...

"παίζω τον ίδιο αριθμό κι ας μη μου βγαίνει
κι αν είμαι λάθος το σωστό δε μου πηγαίνει..."

Δανάη Παναγιωτοπούλου

Πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι από σας δε γνωρίζετε τη Δανάη...
Ο πρώτος της δίσκος βγήκε πριν από δύο, περίπου, χρόνια, με τ' όνομα "Οίκος Αντοχής". Εκτός από μια συνέντευξή της στο Δεύτερο Πρόγραμμα (και πάλι, ζήτω η ΕΡΤ!), απ' όπου την έμαθα, δεν ξανάκουσα ούτε τ' όνομα, ούτε τραγούδια της στο ραδιόφωνο...

Ο "Οίκος Αντοχής" ήταν εκπληκτικός. Σε στίχους, μουσική κι ερμηνεία δικά της, ήταν εντελώς λιτός, μόνο φωνή και πιάνο, επι το πλείστον.
Όταν βγήκε, πρέπει να 'ταν ό,τι πιο υποσχόμενο και... ουσιαστικό, ρε παιδί μου, εκείνη τη στιγμή στην ελληνική δισκογραφία...

Κάτι παραπάνω από σεμνή, μπορώ να πω, αφού και τα μοναδικά live της που έχω εντοπίσει είναι στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ...

Ένα ελάχιστο δείγμα, οι στίχοι ενός τραγούδιού, τέτοια ακτινογραφία που δε μπορώ να πιστέψω ότι τους έχει γράψει γυναίκα...

Πότε Μικρέ Μεγάλωσες

Δεκαπεντάχρονο παιδί κι ο κόσμος μία μπάλα
μεμιάς σκοράρεις τρίποντο και ξεκινάμε γι' άλλα
Όλα τα κόκκαλά σου σπας το ένα πίσω απ' τ' άλλο
από θεό ή διαβολο ζητάς ένα σινιάλο

Αγόρι 18 χρονών κι ο κόσμος μια γυναίκα
μα καβαλάει μια μηχανή, κοιμάται μ' άλλους δέκα
Με προσευχές και με βρισιές για μια στιγμή γυρίζει
μ' ένα φιλί στο μέτωπο τις σάρκες σου ξεσκίζει

Το είδες, το αποφάσισες, ο κόσμος δεν αλλάζει
κι έτσι μικρέ μεγάλωσες και μου 'πες σκοτεινιάζει
Τι είδες, τι αποφάσισες, ο κόσμος δεν αλλάζει
πότε μικρέ μεγάλωσες κι όλο μου λες πως σκοτεινιάζει

Στα 25 άντρας σωστός κι ο κόσμος η καριέρα
λάμπεις στα φώτα της σκηνής, μ' όλα τα βγάζεις πέρα
Δυο μάτια που τ' αγάπησες σου τάξανε τα πάντα
και κάπως έτσι περπατάς πιο πέρα απ' τα τριάντα

Στόμα πικρό κι εσύ γελάς, με τρύπια χέρια αγγίζεις
στο άρωμα κάποιας μικρής ό,τι ήθελες κοιμίζεις
Όλα τα κόκκαλά σου σπας, δεν έχει σημασία
Πάντα οι άλλοι θεατές στου τίποτα τη βία

Ο πρώτος της δίσκος κυκλοφόρησε από τον ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Πρόσφατα, η Δανάη έβγαλε καινούριο CD και ανυπομονώ!...

Κατερίνα Χέλμη, χορεύτρια

Σήμερα πήγα στο Αμφι-Θέατρο στην Πλάκα, όπου παίζεται το έργο του Tennessee Williams, "Ξαφνικά, πέρσι το Καλοκαίρι"...
Θ' αφήσω στην άκρη την εκπληκτική Μαρίνα Ασλάνογλου στο ρόλο της Κάθυ (η οποία, προφανώς, παίζει σε σαπουνόπερα...) Η ερμηνεία της είναι φοβερή και το κορίτσι έχει μέλλον!

Θα περάσω στο λόγο για τον οποίο πήγα...
Την Κυρία Κατερίνα Χέλμη. Ένας από τους ζωντανούς θρύλους της ελληνικής υποκριτικής. Αν ποτέ αποκτήσω εγγόνια, θα τους λέω ότι την είδα με τα ίδια μου τα μάτια!...

Αυτό που δεν περίμενα, όμως, είναι ότι η Κυρία Χέλμη είναι καταπληκτική χορεύτρια... της φωνής!
Δε ξέρω αν είναι το αναμφισβήτητο ταλέντο της ή η πείρα των δεκαετιών της, αλλά η εμπειρία ήταν απίστευτη!
Σχεδόν τη μισή της ώρας που ερμήνευε η Κυρία Χέλμη, δε μπορούσα ν' αντισταθώ! Δεν παρακολουθούσα το έργο, ούτε καν πρόσεχα τι έλεγε! Απλά, έκλεινα τα μάτια και την άκουγα... άκουγα το ρυθμό της φωνής της... τη ροή του ήχου της... τ' ανεβοκατεβάσματα, ακόμα κι τις παύσεις, μια συναρπαστική χορογραφία!

Το έργο είναι πάρα πολύ ωραίο κι αν έχει κάποιο κακό (;) είναι ότι μου φάνηκε μικρό. Μιάμιση φουλ ώρα (χωρίς διάλειμμα) και τελείωσε αμέσως!...




tip για τους "θεατρόφιλους": Ομιλείτε την ελληνικήν; Γνωρίζετε τί σημαίνει η φράση: "Απενεργοποιήστε τα κινητά σας"; Βλαχαδερά!!

Ό,τι ο Κόσμος τιμά...

Χθες που κατέβηκα στα Εξάρχεια, πέρασα πάλι από το σημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου... Το 'χω κάνει πια "Προσκύνημα", Hajj, κάθε φορά που κατεβαίνω να περνάω από κει...

Έχουν αναρτήσει κι ένα "μνημείο", δε ξέρω ποιος...

Είναι και το εικονοστάσι εκεί...

Όταν πήγα, ήταν μια κυρία με το κοριτσάκι της... δε ξέρω τι είπε του παιδιού...

Δε ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, δε ξέρω πόσο δίκαια (και αν;) θα καταδικαστεί ο Κορκονέας. Δε ξέρω αν αύριο-μεθαύριο οι "επίσημοι" θα "καταθέτουν στέφανο στο σημείο του πεσόντος" ή αν η 6η Δεκεμβρίου θα γίνει σχολική εορτή (και αργία, φυσικά)...

Ξέρω ότι αν αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα λαϊκό προσκύνημα στην Αθήνα, είναι εκεί, Τζαβέλα και Μεσολογγίου... Αν υπάρχει ένα μνημείο που να μετρά στο σημερινό Αθηναίο, στο σημερινό Έλληνα (περισσότερο κι απ' την Ακρόπολη, ίσως) είναι αυτό...

Post Rock

Ποιοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν το "απόγειο" της Rock μουσικής; Οι Deep Purple; Οι Doors; Οι Rolling Stones;

Και τα τέκνα αυτών; Οι "διάδοχοι"; Οι Oasis; Οι Nirvana; Οι... Linkin Park; (Τα ονόματα είναι ψιλοτυχαία γιατί δεν πολυασχολούμαι με την εν λόγω σκηνή...)

Αυτοί, όμως, είναι απλοί "κληρονόμοι", "τρώνε απ' τα έτοιμα"... Δεν έχω ακούσει να προσφέρουν κάτι καινούριο στη Rock...

Πριν από λίγο γύρισα από τη συναυλία των Mogwai στο Gagarin...
(Παρένθεση: Άνοιγμα έκαναν οι Έλληνες MISUSE. Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που το support ήταν τόσο επάξιο (ισάξιο;) των headliners...)

Η Post-Rock ("Μετά-ρoκ", που λέμε) είναι αυτή που κάνει πραγματικά "το επόμενο βήμα" στη Rock μουσική.

Ομολογώ ότι οι Mogwai (και τώρα και οι Misuse) είναι το μοναδικό συγκρότημα του είδους που ξέρω, όμως αυτό μού ακούγεται αρκετό...

Μιλώντας πάντα για ορχηστρική μουσική, η Post φέρει ξεκάθαρα την ουσία της ψυχεδελικής Rock της δεκαετίας του '60. Αρκετά μονότονη ώστε να σε βάζει σ' έκσταση, παίρνει την "πατροπαράδοτη" μουσική και την πάει παραπέρα...
Σκληροί, "ξεκάθαρα" Rock ήχοι που σε ταξιδεύουν σε τοπία τραχιάς ομορφιάς...

Ήταν η πρώτη φορά που σε συναυλία όλοι κάναν "σουτ" και "σσσ" σ' όποιον μιλούσε δυνατά ή φώναζε, σα να ήμασταν σε κοντσέρτο... Έζησα ό,τι πιο κοντινό στη συμφωνική ορχήστρα έχω ακούσει με καθαρά Rock όργανα (χωρίς "μπαστάρδεμα" από βιολιά κλπ.) Τέσσερεις κιθάρες (μπορεί μαζί με μπάσα, συγχωρέστε τη μουσικώς τεχνική μου άγνοια) να παίζει η κάθε μία το δικό της ήχο και τα drums να τα δένουν όλα σε μια απίστευτη, "μεταπραγματική" μελωδία...
Θα ήταν απλά θόρυβος αν δε χανόσουν μέσα της...

Σαν ένα τραινάκι, που σε περνάει από γνωστά τοπία, τα οποία σιγά-σιγά αλλάζουν γιατί αυτό που θεωρούσες βράχο ήταν δίοδος για νέους τόπους...

Παρακάτω, το κομμάτι με τ' οποίο γνώρισα την Post... βάλτε τις ζώνες σας κι ετοιμαστείτε για off road...

Το Χρήμα ως Χρέος

Money as Debt (Greek Subtitles) from Pat on Vimeo.

AC/DC

Οι AC/DC έρχονται!

Προσωπικά, ποτέ δε μ' αρεσε η τσιριχτή φωνή του τραγουδιστή, όμως πρόσφατα ανακάλυψα την εκπληκτική εισαγωγή του Thunderstruck!...


Δώστε βάση στην πενιά!..

Νύχτα Τρόμου

Τώρα τελευταία κυκλοφορεί στην τηλεόραση μια διαφήμιση όπου ένας τύπος προσπαθεί "νανανανανανα" πείσει έναν ταχυδακτυλουργό ν' αλλάξει το νόυμερό του...

Οι δε ποδοσφαιρόφιλοι λένε (σοφά): "Ομάδα που νικάει δεν την αλλάζεις!"

Τί θέλω να πω, ο ποιητής;


Χθες, μια φίλη με πήγε στο Cine ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, όπου τραγουδάει ο Μπάμπης Τσέρτος...
Δε λέω, καλός o Τσέρτος, με στυλ που θ' αποκαλούσα "μικρασιάτη ρεμπέτη", όμως φέτος στο πρόγραμμά του έχει κάνει ένα τραγικό λάθος.

Έχει, ως τραγουδίστριες, τις Τζέση Παπουτσή και Ελένη Φιλίνη.


Ναι. Τις γνωστές... ηθοποιούς.

Η εμπειρία ήταν απλά φριχτή! Δε μιλάμε για "guest star" πέρασμα! Μιλάμε να τραγουδάνε μαζί με τον Τσέρτο ή (ακόμα χειρότερα) μόνες τους!


Η Παπουτσή με την αγριογκαρίδα της και τη χάρη ελέφαντα-τραβεστί και η Φιλίνη... (η οποία, δε λέω, "κρατιέται") υπάρχει αντικειμενικός λόγος που δεν έγινε τραγουδίστρια!...

Φρίκη, εντελώς φρίκη!



Όμως, υπήρχαν και τα καλά! Για παράδειγμα, έζησα στιγμές μοναδικού Σουρεαλισμού:

-Στις χαμηλές της νότες, οι κα. Φιλίνη μού θύμισε την παμμέγιστη Diamanda Galas.
Αλήθεια! Βέβαια, η Ελενίτσα υπολείπεται της Ιέρειας γύρω στις τρεις οκτάβες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

-Κάποια στιγμή, το τρίο είπε το παραδοσιακό τραγούδι "Ανέβηκα στην πιπεριά". Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το "πικάντικο" αυτό τραγουδάκι είναι αρκετά θεατρικό ώστε να μπορεί να ερμηνευτεί με ιδιαίτερο τρόπο από ηθοποιούς...
"Μένεις στην εντύπωση!" Που λέει και κάποια άλλη...


Αυτά. Όποιος έχει σκοπό να πάει, μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα!

"Τί είναι, ρε, λίγο αιματάκι;"

2L8: He & She-Angry Engough to Keep Loving in the Dark Ages

Η πρώτη μου επαφή με τον (τους;) 2L8 (προφέρεται"too late", αλλά εγώ προτιμώ να το διαβάζω "twilight") ήταν μέσα από το τελευταίο τεύχος του Muzine, όπου εκτός από συνέντευξη, είχε και ένα κομμάτι του εν λόγω, πρόσφατου album.

Το τραγούδι δε μού κανε ιδιαίτερη εντύπωση, ίσως γιατί το πρωτάκουσα στο λεωφορείο και με τρόμαξε η σφυρίχτρα με την οποία ξεκινάει...

Anyway... επειδή ο δρόμος για τη σοφία περνάει μέσα από τον μη-εφησυχασμό, ψάχνοντας λίγο, έφτασα στο site της εταιρίας παραγωγής.

Ακούγοντας ολόκληρη τη δουλειά, έμεινα.
Κάτι το τόσο ενδιαφέρον, τόσο καινοτόμο είχα πολύ καιρό ν' ακούσω. Ίσως από το "Young Team" των Mogwai ή το "Terra Terra" του Lens...

Σκοτεινός Ρομαντισμός κι Εύηχη Αναρχία. Αυτό είναι το "He & She".

The place promised in our early days είναι το blog του, απ' όπου μπορείτε και να κατεβάσετε "H&S" δωρεάν.
Ακούστε και... μια δοκιμή θα σας πείσει!...

Εγώ, πάντως, ήδη παρήγγειλα το special edition CD, έτσι, για το "Ευχαριστώ!"...

"Angry enough to keep loving in the dark ages..."

13ο Διεθνές Φεστιβάλ Comics

22-25 Ιανουαρίου, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Γκάζι.

Μόλις γύρισα από το Φεστιβάλ κι αυτό που έχω να πω είναι πως αν υπάρχει ένας λόγος (που είναι πολλοί...) για να πάνε όσοι ενδιαφέρονται για την ένατη τέχνη είναι ότι οι Έλληνες δημιουργοί που εκθέτουν είναι απλά απίστευτοι! Τόσο σε σενάριο, αλλά ιδιαίτερα στο σχέδιο.
Καταπληκτικοί και must see!...

Υ.Γ.1: Υποτίθεται ότι υπάρχει και αφιέρωμα στον Λέανδρο. Εγώ δεν το βρήκα (όχι πως ρώτησα...), ίσως γιατί πήγα πρωί-πρωί την πρώτη μέρα (ακόμα στήναν, τρομάρα μου!..). Ψάξτε το.

Υ.Γ.2: Τα συγχαρητήριά μου στον Σταύρο Πεχλιβανίδη για τις Θεές που σχεδιάζει! Εύγε!

Περισσότερα, www.aicf.gr

The Tiger Lillies: FreakShow

Όταν το 2003 πρωτοήρθαν οι Tiger Lillies στην Ελλάδα, το κοινό τούς λάτρεψε...
Οι παραστάσεις τους, μοναδικές. Σε μια ατμόσφαιρα καμπαρέ, περνάνε όλοι οι περιθωριακοί και κατατρεγμένοι... μουσική και στίχοι κυνισμού, "βρωμιάς" και παρακμής, ντυμένα με απίστευτη φωνή καστράτο...

Η απήχηση των Tiger Lillies στο αθηναϊκό κοινό είναι τόση, που το 2007 παρουσίασαν εδώ σε πρώτη παγκόσμια πρεμιέρα τις "Ιστορίες της θάλασσας", την εικαστική-μουσική απόδοση του album τους του 2003 "The Sea".

Φέτος, παρουσιάζουν ξανά σε παγκόσμια πρεμιέρα την καινούρια τους δουλειά: "Freakshow".
Μια παράσταση για τα φρικιά που μας περιτριγυρίζουν, αλλά και το φρικιό που κρύβουμε μέσα μας...

Την Παρασκευή πήγα και τους είδα και είναι, ίσως, η καλύτερή τους παράσταση μέχρι τώρα...
Ένα δείγμα, το συγκινητικότερο από τα καινούρια τους τραγούδια:

The Wind and the Rain

Your hair falls down your back, your hair hits the floor
The men they all stare at you the men they you adore
But you just feel the wind and the rain…

Your pimp is kinda hard on you as he puts you out for sale
Each man that purchases you and in the back room you nails
But you just feel the wind and the rain…

As the years go by your beauty your beauty it fades
Your pimp who sold you so well he’ll make no more sales
But you just feel the wind and the rain...

So they can laugh and talk, so they can stare and gawk

The hair it falls down your back the hair hits the floor
The men they can stare at you but you don’t care any more
Just feel the wind, just feel the wind, just feel the wind, the rain…
The wind and the rain

Μέχρι την άλλη Παρασκευή, 23/1, στο θέατρο Badminton.

Σπεύσατε!...