Μάρθα Φριντζήλα: 2 Νύχτες στα Μέγαρα

Οκ, το παραδέχομαι! Οι πρώτες συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου που παρακολούθησα ήταν όταν αυτός συνεργαζόταν με τη Μάρθα Φριντζήλα. Μάλιστα, στην αρχή πήγαινα για ν' ακούσω ένα και μόνο τραγούδι.
Το τραγούδι το έλεγε η Μάρθα και δεν ήξερα τίποτα γι' αυτό εκτός από το ότι ήταν ένα παραδοσιακο της Καρπάθου.
Και ότι δεν υπήρχε σε CD.

Το τραγούδι αυτό ήταν η "μηλιά" και μόλις έμαθα ότι κυκλοφόρησε, έτρεξα να το αγοράσω.
Γενικά, όμως, δεν είμαι fan της Φριντζήλα και οι "2 Νύχτες στα Μέγαρα" δε μου άλλαξαν τη γνώμη.
Όχι ότι δε σέβομαι το ταλέντο, την ερμηνευτική της ικανότητα και το καλλιτεχνικό της ήθος! Απλά, απ' ό,τι ακούγεται, δεν είναι του στυλ μου...

Από το διπλό CD, εκτός από τη μηλιά, τα μόνα τραγούδια που ξεχώρισα ήταν τα "σατιρικά" "Το κομμωτριάκι" και το "Γιαλόου-Γιαλόου".

Κι αυτήν την εμμονή των φωτογραφιών στο προφίλ δε μπόρεσα να την καταλάβω!...

Religulous: Ridiculous

Είδα πρόσφατα την ταινία του Bill Maher "Religoulous", μια ντοκιμαντερίστικη προσπάθεια να επιδείξει την ανοησία των οργανωμένων θρησκειών.
Ακόμα κι αν και δε θεωρώ τον εαυτό μου "θρήσκο", η ταινία είναι εντελώς ridiculous, με αποτέλεσμα ν' ακυρώνει κάθε προσπάθεια πειθούς πάνω στο θέμα που θέλει να πραγματευτεί.

Οι κύριοι λόγοι γι' αυτό είναι δύο:
1) Οι συνεντεύξεις του είναι από άτομα τα οποία ανήκουν σ΄ εντελώς ακραία και "περίεργα" κομμάτια των θρησκειών. Από "αντισιώνιστές Ιουδαίους" μέχρι έναν Πορτορικάνο που θεωρεί ότι είναι απόγονος του Χριστού και άρα η Δευτέρα Παρουσία.
Είναι σα να επιχειρείς ν' αποδείξεις την κακία της ανθρωπότητας δείχνοντας τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ιστορία.

2) Είναι φανερά κι απαράδεκτα υπέρ των Εβραίων. Αυτό φαίνεται όχι μόνο από την επίδειξη των αντισημιτικών νοοτροπιών των μουσουλμάνων, αλλά και από τη μη ενασχόληση με τον ιουδαϊσμό.


Ένα ακόμα σημείο που, κατ' εμέ χρήζει παρατήρησης: Το Religulous στηρίζεται από το ελληνικό (τουλάχιστον) τμήμα του Zeitgeist Movement, όπως, φυσικά, η ταινία Zeitgeist. Όμως οι δύο ταινίες έχουν αντίθετη άποψη για τους δράστες της τρομοκρατικής επίθεσης στους δίδυμους πύργους...

...και ό,τι δεν είδα...

Δυστυχώς, κάπως αργά ανακάλυψα ότι ήρθε στην Ελλάδα το "Tomorrow, in a year" των Hotel Pro Forma.

Για τί μιλάω; Για την πρώτη(;) electro-opera που παρουσιάστηκε επί ελληνικού εδάφους!
Δε ξέρω αν ήταν καλή, μιας και βασίζεται στο έργου του Δαρβίνου, αλλά η εμπειρία φαίνεται να είναι συγκλονιστική:

Μου ξέφυγε, τί να κάνουμε; Θ' αρκεστώ στο CD της μουσικής μόλις αυτό κυκλοφορήσει...

Hitokiri II: The Road to Destiny

Πριν από δύο περίπου χρόνια, ο Θάνος Κερμίτσης έβγαλε μια ταινία με φόντο μια φανταστική φεουδαρχική Ιαπωνία. Το όνομά της ήταν Hitokiri και αν και δεν ήταν χολυγουντιανή παραγωγή, ήταν οπωσδήποτε φτιαγμένη με μεράκι και (το κυριότερο, για μένα) το σενάριο δεν είχε σχέση με το Holywood.
Χθες έγινε η πρεμιέρα της συνέχειας, μιας προσπάθειας που κράτησε δύο χρόνια.

Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Το Hitokiri II είναι μια ξεκάθαρα πιο προσεγμένη δουλειά, από τεχνικής και σεναριακής άποψης, σαφώς ανώτερο από το πρώτο. Σημειώνω ότι από πλευράς προϋπολογισμού της ταινίας δόθηκε μεγαλύτερη βάση στο τεχνικό κομμάτι και η απόκτηση εμπειρίας από όλους τους συντελεστές (σε σχέση με την πρώτη ταινία) είναι φανερή.
Στην ταινία παίζει και ο κομίστας-συνδημιουργός του "Πανίσχυρου Μεγιστάνα των Νίντζα", Γιάννης Ρουμπούλιας.

Μπράβο σε όλους τους συντελεστές κι ελπίζω να την "ανεβάσουν" σύντομα για να την έχουμε!

Περισσότερα εδώ κι εδώ.


Υ.Γ. Πριν την προβολή του Hitokiri προβλήθηκε και η μικρού μήκους ταινία "28 Mέρες Πριν". Check it out!

The Butterfly Circus

Μια υπέροχη, συγκινητική και διδακτική ταινία!...

Τις ευχαριστίες μου στην ΒΜ.

Mega Θεατρικό Review

ΣΦΑΓΕΙΟ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Πραγματεύεται τον αγώνα των Παλαιστινίων, σε μια πιο ανθρώπινη διάσταση. Εξαιρετικό σενάριο με πολύ δυνατές ερμηνείες. Απίστευτη ένταση κι αγωνία. Όταν τελείωσε κι επήλθε η "λύτρωση", πήρα μια βαθειά ανάσα κι ήθελα επειγόντως ένα ποτό...

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ στο Θέατρο (μικρή) Χώρα: Εδώ, ομολογουμένως, την πάτησα. Αν και η συγγραφέας και οι ηθοποιοί κάνουν μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια, δυστυχώς θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πιο συμβατικό και συντηρητικό θεατή για να γοητευτώ από το έργο αυτό. Τί με χάλασε πιο πολύ; Δεν είδα στο τέλος κάποιο συμπέρασμα. Κάποια τοποθέτηση. Η επισήμανση του ζητήματος με το ζόρι φάνηκε.

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΥΝΤΜΙΛΑ στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ (β' σκηνή): Επειδή συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Την Ηρώ Μουκίου τη γνωρίσαμε από τις αηδίες της δεκαετίας του '80, αλλά εδώ έχουμε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που καταφέρνει να χτίσει έναν κόσμο, μια ολόκληρη ζωή και να μας θυμίσει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 2ου μισού του 20ου αι.


ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ; στο Θέατρο του Ήλιου: Με την αδυναμία μου, Θάλεια "Ματάρες" Προκοπίου. Ένα ανάλαφρο έργο που μου χάρισε δύο ευχάριστες ώρες. Μια "γυναικεία" παράσταση για "γκομενικά", που, όμως, οι πρωταγωνίστριες καταφέρνουν να μη γίνονται "κότες" (νομίζω...)

ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ στο Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ: Με μια εκπληκτική, εκπληκτική, εκπληκτική Ταμίλα Κουλίεβα (πώς μπορεί και κάνει αηδίες στην tv;) Η ιστορία ενός ζευγαριού Αρμενίων στην Αμερική μετά τη γενοκτονία της φυλής τους. Μια παράσταση με πολύ περισσότερο χιούμορ απ' ό,τι φαίνεται στο Αθηνόραμα, είναι το πιο αληθινό και πιο... πραγματικό έργο απ' όσα είδα!... Δεν το προτείνω... αν είναι να πάτε μία φορά θέατρο αυτή τη σεζόν, το επιβάλλω!

Οι Γίγαντες που μας απειλούν

"Εγώ έχω ήδη 'καριέρα', ευχαριστώ...
Βρίσκω Γίγαντες.
Κυνηγάω Γίγαντες.
Σκοτώνω Γίγαντες."

-Barbara Throrson. Μαθήτρια Ε' δημοτικού και κυνηγός γιγάντων.

To "I Kill Giants" είναι ένα καταπληκτικό εικονιστόρημα γραμμένο από τον Joe Kelly, σε σχέδιο του JM Ken Niimura. Μιλάει για ένα νέο, πανέξυπνο κορίτσι το οποίο μάς δηλώνει ευθαρσώς ότι κυνηγάει γίγαντες.
Μάλιστα, όπως απαντά (με αυστηρότητα!) στο διευθυντή του σχολείου της, "Μ' όλο το σεβασμό, Διευθυντά Μαρξ... μέχρι να 'χεις στ' αλήθεια παλέψει μ' ένα Γίγαντα... μέχρι να 'χεις δει στα μάτια του τη φρίκη που κρύβεται μέσα τους [...] στ' αλήθεια δεν έχετε δικαίωμα να με κρίνετε..."

Η ιστορία μιλάει για το πως αντιμετωπίζει ένα μικρό κορίτσι την τραγωδία που έχει χτυπήσει τη ζωή της... και καταφέρνει να μας δώσει ένα μάθημα ζωής...

Ενώ άλλα comics κατάφεραν να βγάλουν ένα δάκρυ συγκίνησης, στο I Kill Giants έπεσε κλάμα. Τελεία και παύλα και αν βρεθεί κάποιος χριστιανός να το μεταφράσει στα ελληνικά θα πρέπει να τρέξει να το αγοράσει οποιοσδήποτε συναναστρέφεται με παιδιά... κι όχι μόνο...

Μια σημείωση για το σχέδιο... αν και είναι ασπρόμαυρο κι έχει ξεκάθαρη τάση προς το manga (δηλ. ιαπωνικής τεχνοτροπίας), υπηρετεί την ιστορία στο έπακρο! Πιστέψτε έναν άνθρωπο που αντιπαθεί τα manga...

Προς το παρόν, από την image comics/man of action...

Γιατί, όπως λέει κι η Μπάρμπαρα στο τέλος... "Είμαστε δυνατότεροι απ' όσο νομίζουμε"...