Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Μια βραδιά στη νεραϊδοχώρα...

Βγήκε στις 21:44... Με το μακρύ της φόρεμα, τα ξανθά μαλλιά και τ' ανοιχτόχρωμα μάτια ήταν ίδιο ξωτικό!...
Κάθισε, πήρε την άρπα της κι άρχισε να κελαηδάει!... Η Βασίλισσα των Ξωτικών!...

Δεν υπάρχει αυτή η φωνή!
Λες και ήμασταν στο Lord of the Rings!... Μας ταξίδεψε σ' έναν παραμυθένιο κόσμο, όπου κάθε βάσανο, κάθε έγνοια πέταξε μακριά!...






Υ.Γ. Όσοι πήγατε, ελπίζω να προσέξατε την τσελίστρια! Αν η Loreena ήταν η Νεραϊδοβασίλισσα, τότε εκείνη ήταν ένα εκστασιασμένο άγριο Ξωτικό!...

Κυριακή 28 Ιουνίου 2009

Η διαμαρτυρία των Bloggers στο Σύνταγμα...

Μόλις γύρισα από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα... μια ωρίτσα κάθισα...

Εντύπωση 1η: Πολλοί μπάτσοι, ρε παιδιά!... Λες και περίμεναν να επαναληφθούν τα "Δεκεμβριανά". Υπήρχε κι ένα όχημα της πυροσβεστικής. Μη ρωτήσετε γιατί, δε ξέρω.
Εντύπωση 2η: Ο κόσμος μαζεύτηκε μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα. Πάρα πολλοί δε φορούσαν μαύρα, αλλά μαζευτήκαμε μερικές εκατοντάδες!...

Ήσυχα πράγματα, όσο έμεινα... Highlight ήταν η παρουσία ενός ξυλοπόδαρου με πυρσό που είχε ταμπέλες κρεμασμένες επάνω του: "Real Estate" και "Καίγονται δέντρα, φυτρώνουν βίλες". (Για το νευρικό τυπάκο με την πλούσια κόμη, δε θα πω τίποτα...)



Επίσης, συνάντησα μια παλιά φίλη, που είναι μέλος του Green Attack.

"Τί καταφέρατε;" Μπορεί να ρωτήσει κάποιος...
Για μένα, ήταν μια κάποια αντίδραση!... Οτιδήποτε
Ήταν και κάτι άλλο... μια προειδοποίηση ότι οι "ευαίσθητοι", "κουφάλες, δε ξοφλήσαμε! Αυτό έχω μόνο να σας πω!"...

Αυτά...
καλύτερο από τη σιωπή και την απάθεια!

(Το χαρτί ζητά την απελευθέρωση του πρόσφατα αποφυλακισμένου Ηλιόπουλου)

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Είδα τη Sinead!

Μόλις γύρισα από τη συναυλία της Sinead O'Connor στο στ. Καραϊσκάκη...

Πήγα κατά τις 21:30, μόλις είχε τελειώσει το support και μετά βγήκε εκείνη!...

Ήταν μοναδική, απίστευτη!... Ούτε τα χρόνια που πέρασαν, ούτε τα κιλά που προστέθηκαν, ούτε τυχόν ναρκωτικά αλλοίωσαν στο παραμικρό τη φωνή και την ερμηνευτική της ικανότητα!...Μια απολαυστική ιέρεια της φωνής!...
Και τί τραγούδια!...

Δίπλα μου ήταν κάτι πιτσιρίκια που μιλούσαν και φώναζαν (που 'σαι Ηρώδη!)
Λογικό!... Ήταν αγέννητα όταν ονειρευόμασταν με το
"Nothing Compares 2U"...

Κι όταν το είπε... ακόμα και τα κωλόπαιδα έσκασαν κι άκουσαν και για λίγο η
αθωότητα της εφηβείας επανήλθε!...

Το ταξίδι κράτησε περίπου μία ώρα. Μετά έφυγα... δε ξέρω αν ακολούθησαν τίποτα
πλιάτσικα...

Αυτό ήταν!... Ένα εφηβικό όνειρό μου πραγματοποιήθηκε!...