Post Rock

Ποιοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν το "απόγειο" της Rock μουσικής; Οι Deep Purple; Οι Doors; Οι Rolling Stones;

Και τα τέκνα αυτών; Οι "διάδοχοι"; Οι Oasis; Οι Nirvana; Οι... Linkin Park; (Τα ονόματα είναι ψιλοτυχαία γιατί δεν πολυασχολούμαι με την εν λόγω σκηνή...)

Αυτοί, όμως, είναι απλοί "κληρονόμοι", "τρώνε απ' τα έτοιμα"... Δεν έχω ακούσει να προσφέρουν κάτι καινούριο στη Rock...

Πριν από λίγο γύρισα από τη συναυλία των Mogwai στο Gagarin...
(Παρένθεση: Άνοιγμα έκαναν οι Έλληνες MISUSE. Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που το support ήταν τόσο επάξιο (ισάξιο;) των headliners...)

Η Post-Rock ("Μετά-ρoκ", που λέμε) είναι αυτή που κάνει πραγματικά "το επόμενο βήμα" στη Rock μουσική.

Ομολογώ ότι οι Mogwai (και τώρα και οι Misuse) είναι το μοναδικό συγκρότημα του είδους που ξέρω, όμως αυτό μού ακούγεται αρκετό...

Μιλώντας πάντα για ορχηστρική μουσική, η Post φέρει ξεκάθαρα την ουσία της ψυχεδελικής Rock της δεκαετίας του '60. Αρκετά μονότονη ώστε να σε βάζει σ' έκσταση, παίρνει την "πατροπαράδοτη" μουσική και την πάει παραπέρα...
Σκληροί, "ξεκάθαρα" Rock ήχοι που σε ταξιδεύουν σε τοπία τραχιάς ομορφιάς...

Ήταν η πρώτη φορά που σε συναυλία όλοι κάναν "σουτ" και "σσσ" σ' όποιον μιλούσε δυνατά ή φώναζε, σα να ήμασταν σε κοντσέρτο... Έζησα ό,τι πιο κοντινό στη συμφωνική ορχήστρα έχω ακούσει με καθαρά Rock όργανα (χωρίς "μπαστάρδεμα" από βιολιά κλπ.) Τέσσερεις κιθάρες (μπορεί μαζί με μπάσα, συγχωρέστε τη μουσικώς τεχνική μου άγνοια) να παίζει η κάθε μία το δικό της ήχο και τα drums να τα δένουν όλα σε μια απίστευτη, "μεταπραγματική" μελωδία...
Θα ήταν απλά θόρυβος αν δε χανόσουν μέσα της...

Σαν ένα τραινάκι, που σε περνάει από γνωστά τοπία, τα οποία σιγά-σιγά αλλάζουν γιατί αυτό που θεωρούσες βράχο ήταν δίοδος για νέους τόπους...

Παρακάτω, το κομμάτι με τ' οποίο γνώρισα την Post... βάλτε τις ζώνες σας κι ετοιμαστείτε για off road...

Το Χρήμα ως Χρέος

Money as Debt (Greek Subtitles) from Pat on Vimeo.

AC/DC

Οι AC/DC έρχονται!

Προσωπικά, ποτέ δε μ' αρεσε η τσιριχτή φωνή του τραγουδιστή, όμως πρόσφατα ανακάλυψα την εκπληκτική εισαγωγή του Thunderstruck!...


Δώστε βάση στην πενιά!..

Νύχτα Τρόμου

Τώρα τελευταία κυκλοφορεί στην τηλεόραση μια διαφήμιση όπου ένας τύπος προσπαθεί "νανανανανανα" πείσει έναν ταχυδακτυλουργό ν' αλλάξει το νόυμερό του...

Οι δε ποδοσφαιρόφιλοι λένε (σοφά): "Ομάδα που νικάει δεν την αλλάζεις!"

Τί θέλω να πω, ο ποιητής;


Χθες, μια φίλη με πήγε στο Cine ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ, όπου τραγουδάει ο Μπάμπης Τσέρτος...
Δε λέω, καλός o Τσέρτος, με στυλ που θ' αποκαλούσα "μικρασιάτη ρεμπέτη", όμως φέτος στο πρόγραμμά του έχει κάνει ένα τραγικό λάθος.

Έχει, ως τραγουδίστριες, τις Τζέση Παπουτσή και Ελένη Φιλίνη.


Ναι. Τις γνωστές... ηθοποιούς.

Η εμπειρία ήταν απλά φριχτή! Δε μιλάμε για "guest star" πέρασμα! Μιλάμε να τραγουδάνε μαζί με τον Τσέρτο ή (ακόμα χειρότερα) μόνες τους!


Η Παπουτσή με την αγριογκαρίδα της και τη χάρη ελέφαντα-τραβεστί και η Φιλίνη... (η οποία, δε λέω, "κρατιέται") υπάρχει αντικειμενικός λόγος που δεν έγινε τραγουδίστρια!...

Φρίκη, εντελώς φρίκη!



Όμως, υπήρχαν και τα καλά! Για παράδειγμα, έζησα στιγμές μοναδικού Σουρεαλισμού:

-Στις χαμηλές της νότες, οι κα. Φιλίνη μού θύμισε την παμμέγιστη Diamanda Galas.
Αλήθεια! Βέβαια, η Ελενίτσα υπολείπεται της Ιέρειας γύρω στις τρεις οκτάβες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

-Κάποια στιγμή, το τρίο είπε το παραδοσιακό τραγούδι "Ανέβηκα στην πιπεριά". Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι το "πικάντικο" αυτό τραγουδάκι είναι αρκετά θεατρικό ώστε να μπορεί να ερμηνευτεί με ιδιαίτερο τρόπο από ηθοποιούς...
"Μένεις στην εντύπωση!" Που λέει και κάποια άλλη...


Αυτά. Όποιος έχει σκοπό να πάει, μην πείτε ότι δε σας προειδοποίησα!

"Τί είναι, ρε, λίγο αιματάκι;"

2L8: He & She-Angry Engough to Keep Loving in the Dark Ages

Η πρώτη μου επαφή με τον (τους;) 2L8 (προφέρεται"too late", αλλά εγώ προτιμώ να το διαβάζω "twilight") ήταν μέσα από το τελευταίο τεύχος του Muzine, όπου εκτός από συνέντευξη, είχε και ένα κομμάτι του εν λόγω, πρόσφατου album.

Το τραγούδι δε μού κανε ιδιαίτερη εντύπωση, ίσως γιατί το πρωτάκουσα στο λεωφορείο και με τρόμαξε η σφυρίχτρα με την οποία ξεκινάει...

Anyway... επειδή ο δρόμος για τη σοφία περνάει μέσα από τον μη-εφησυχασμό, ψάχνοντας λίγο, έφτασα στο site της εταιρίας παραγωγής.

Ακούγοντας ολόκληρη τη δουλειά, έμεινα.
Κάτι το τόσο ενδιαφέρον, τόσο καινοτόμο είχα πολύ καιρό ν' ακούσω. Ίσως από το "Young Team" των Mogwai ή το "Terra Terra" του Lens...

Σκοτεινός Ρομαντισμός κι Εύηχη Αναρχία. Αυτό είναι το "He & She".

The place promised in our early days είναι το blog του, απ' όπου μπορείτε και να κατεβάσετε "H&S" δωρεάν.
Ακούστε και... μια δοκιμή θα σας πείσει!...

Εγώ, πάντως, ήδη παρήγγειλα το special edition CD, έτσι, για το "Ευχαριστώ!"...

"Angry enough to keep loving in the dark ages..."