Τα φαινόμενα απατούν!...

Susan Boyle

Το αγαπημένο μου cartoon

The Flying Mouse, Walt Disney, 1934

Le Page: Teddy Girls

Δροσιά. Ζωντάνια. Ανεμελιά.

Αυτοί είναι οι Le Page. Δύο νέα παιδιά, ο Αντώνης κι η Τερψιχόρη

παίζουν (κυριολεκτικά!) μουσική, με στίχο αγγλικό και ήχο στ' αλήθεια χαρούμενο, χωρίς ποτέ να γίνεται χαζός!...

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν το πρώτο τους δισκάκι, "Teddy Girls" και μάλιστα με artwork εξωφύλλου από την ίδια την Τερψιχόρη... στο χέρι!...

Το cd στο Vinyl και οι ίδιοι στις 20 Μαρτίου στο Velvet Festival, στο BIOS..

WATCHMEN

Πήγα (τρέχοντας, φυσικά) και είδα την ταινία WATCHMEN, βασισμένη στο ομώνυμο comic...

Πήγα με παρέα, όπου οι μισοί είχαμε διαβάσει το αυθεντικό και οι άλλοι μισοί όχι.
Οι fans, βρήκαμε την ταινία εκπληκτική, σχεδόν τέλεια και προτείνεται οπωσδήποτε!!

Είναι τόσο καλή μεταφορά, που μου δόθηκε η εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης δεν έκανε καμμιά σπουδαία δουλειά!... Απλώς φρόντιζε για την ακριβή αντιγραφή, panel με panel...
Ορισμένες λεπτομέρειες, αναγκαστικά, παραλείπονται ή αλλάζουν, αλλά το σύνολο είναι άριστο!...

Δυστυχώς, όσοι δεν είχαν διαβάσει το comic και δεν είχαν οικειότητα με τον κόσμο και την υπόθεση δεν ενθουσιάστηκαν στον ίδιο βαθμό... Κατανοητό, διότι είναι πάρα πολλές πληροφορίες συμπυκνωμένες, πολλές σκέψεις, πολλά flashbacks (και λίγες μάχες)...

Η ιστορία είναι για την Ανθρώπινη Φύση και τη δύναμη της Εξουσίας και της Γνώσης.
Για όσους δεν την έχουν δει, ας πάνε μ' αυτό υπ' όψιν. Για όσους την είδαν, αν το αντιλήφθηκαν αυτό, ας διαβάσουν το αυθεντικό. Είναι ακόμα καλύτερο...
Εγώ, πάντως, θα ξαναπάω σύντομα!...



Tip: Η ταινία είναι μεγάλη. Με δεδομένο ότι τα σύγχρονα multiplex δεν κάνουν διάλειμμα, φροντίστε να έχετε αδειάσει καλά την κύστη σας πριν την ταινία...

Δανάη Παναγιωτοπούλου: Homo Logotypus

Θεέ μου, δε τη χορταίνω αυτήν την κοπέλα!

Μόλις πατηθεί το "play", ξεκινάει το ταξίδι σ’ έναν ολόκληρο μουσικό κόσμο!
Πρώτα, είναι η φωνή της Δανάης. Έχει κάτι το τόσο οικείο, τόσο "κορίτσι της διπλανής πόρτας" που νομίζεις ότι ακούς την κολλητή σου.
Και μετά αρχίζουν οι στίχοι. Μεστοί, περίπλοκοι, αναρχικοί με την πολιτική έννοια, σε κάνουν να τους προσέχεις, να τους ξανακούς και να το σκέφτεσαι ξανά και ξανά...

Σε αντίθεση με τον "Οίκο Αντοχής", η δουλειά αυτή είναι πιο πληθωρική, πιο "παρεΐστικη"... Πιο πολλά όργανα, περιπλοκότερες μελωδίες, πιο πολλές φωνές... μέχρι και guest τραγουδίστρια! (η Μαρία Παπαγεωργίου σε ντεμπούτο εμφάνιση, αλλά δε μ' άρεσε η φωνή της...)

Ίσως αυτό να προκαλεί κι ένα αρνητικό... σε αυτό το CD η Δανάη μού φάνηκε λίγο πιο... συμβιβασμένη, πιο συμβατική ηχητικά... Δε ξέρω αν είναι λόγω της μεγάλης εντύπωσης που μου έκανε ο "Οίκος" ή αν εδώ μπλέχτηκαν λίγοι παραπάνω "κοκόροι" και ξέφυγε από την ιδιαιτερότητά της...

Μια κουβέντα για το layout του CD…
Ένα "cherchez la femme" στο εσωτερικό δίπλα από τη φουσκωμένη κοιλιά μιας εγκυμονούσας... υποθέτω είναι η "εγκυμοσύνη" της Δανάης στο CD αυτό...
Και το artwork… Φωτογραφίες ασπρόμαυρες, που σε "χτυπάνε"... και μόνο μία της Δανάης, να στρέφεται μακριά από το φακό (αυτό, προς τις κάθε λογής "τραγουδιάρες", το προηγούμενο CD δεν είχε ούτε μία της!... Να πηγαίνεις στο live και να μη ξέρεις ποια να χειροκροτήσεις!...)

Εννοείται ότι το προτείνω!... Με μια επιφύλαξη: Πρέπει να ξέρεις τι ακούς. Η Δανάη δεν είναι για όλα τ’ αυτιά, αλλά αν σ’ άρεσε το πρώτο CD, τότε δεν υπάρχει απόκλιση!...

Δυο λέξεις ακόμα: Κρυμμένο Track.

"Στην πόρτα μας ρωτήσανε τι ακριβώς ζητάμε
αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο όλο
ή αν γουστάρουμε το κλαμπ.
Στην τσάντα σου έχεις σαρκασμό και δέκα τόνους χιούμορ
μα δεν προλάβαμε να μετρηθούμε Γιατί ακούστηκε ένα μπαμ."
-Μολότωφ

"Οι προσφάτως πεσόντες υπόκεινται,
όπως όλοι,
στο αναγνωρισμένο σύστημα δικαίου.
Εξού και έπεσαν.
Για την ασφάλειά σας,
Όλες οι έξοδοι έχουν αποκλειστεί."
-Από το CD.

A! Ψάχνοντας, βρήκα κι αυτό:

Σταμάτης Μεσημέρης (1948-2009)

Ακυβέρνητο Τραγούδι

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
πήγε απ' τις νότες πίσω κι άρχισε λέει κρυφά να κλαίει
δίψα του χαμένου ονείρου σ' ένα κάστρο της ερήμου.

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
βγήκε απ' το στίχο του και πήρε τους δρόμους έξω απ' τους νόμους
πάλι στην ανωνυμία βόλτα με τη φαντασία.

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
μπήκε κλεφτά σε κοσμικές συναυλίες
με τις κυρίες
να ζητούν κατεπειγόντως μελωδίες του παρόντος.

Ένα τραγούδι που δε κατάφερε να γίνει τραγούδι
πέρασε δίπλα από ένα δίσκο ευκαιρίας πολυκοσμίας
με σικέ διαφημίσεις και σηθρού αναζητήσεις.

Ένα τραγούδι που πια δεν ήθελε να γίνει τραγούδι
άρχισε πάλι να γελάει και να παίζει κι ας μην αρέσει
σε ωδεία και πελάτες σε εταιρείες και προστάτες.

Ένα τραγούδι που πια δεν ήθελε να γίνει τραγούδι
χορεύει ανέμελα και φάλτσα σφυρίζει....

Καλό σου ταξίδι!... Δε μπορείς να ξεχαστείς!...

"παίζω τον ίδιο αριθμό κι ας μη μου βγαίνει
κι αν είμαι λάθος το σωστό δε μου πηγαίνει..."

Δανάη Παναγιωτοπούλου

Πολύ φοβάμαι ότι οι περισσότεροι από σας δε γνωρίζετε τη Δανάη...
Ο πρώτος της δίσκος βγήκε πριν από δύο, περίπου, χρόνια, με τ' όνομα "Οίκος Αντοχής". Εκτός από μια συνέντευξή της στο Δεύτερο Πρόγραμμα (και πάλι, ζήτω η ΕΡΤ!), απ' όπου την έμαθα, δεν ξανάκουσα ούτε τ' όνομα, ούτε τραγούδια της στο ραδιόφωνο...

Ο "Οίκος Αντοχής" ήταν εκπληκτικός. Σε στίχους, μουσική κι ερμηνεία δικά της, ήταν εντελώς λιτός, μόνο φωνή και πιάνο, επι το πλείστον.
Όταν βγήκε, πρέπει να 'ταν ό,τι πιο υποσχόμενο και... ουσιαστικό, ρε παιδί μου, εκείνη τη στιγμή στην ελληνική δισκογραφία...

Κάτι παραπάνω από σεμνή, μπορώ να πω, αφού και τα μοναδικά live της που έχω εντοπίσει είναι στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ...

Ένα ελάχιστο δείγμα, οι στίχοι ενός τραγούδιού, τέτοια ακτινογραφία που δε μπορώ να πιστέψω ότι τους έχει γράψει γυναίκα...

Πότε Μικρέ Μεγάλωσες

Δεκαπεντάχρονο παιδί κι ο κόσμος μία μπάλα
μεμιάς σκοράρεις τρίποντο και ξεκινάμε γι' άλλα
Όλα τα κόκκαλά σου σπας το ένα πίσω απ' τ' άλλο
από θεό ή διαβολο ζητάς ένα σινιάλο

Αγόρι 18 χρονών κι ο κόσμος μια γυναίκα
μα καβαλάει μια μηχανή, κοιμάται μ' άλλους δέκα
Με προσευχές και με βρισιές για μια στιγμή γυρίζει
μ' ένα φιλί στο μέτωπο τις σάρκες σου ξεσκίζει

Το είδες, το αποφάσισες, ο κόσμος δεν αλλάζει
κι έτσι μικρέ μεγάλωσες και μου 'πες σκοτεινιάζει
Τι είδες, τι αποφάσισες, ο κόσμος δεν αλλάζει
πότε μικρέ μεγάλωσες κι όλο μου λες πως σκοτεινιάζει

Στα 25 άντρας σωστός κι ο κόσμος η καριέρα
λάμπεις στα φώτα της σκηνής, μ' όλα τα βγάζεις πέρα
Δυο μάτια που τ' αγάπησες σου τάξανε τα πάντα
και κάπως έτσι περπατάς πιο πέρα απ' τα τριάντα

Στόμα πικρό κι εσύ γελάς, με τρύπια χέρια αγγίζεις
στο άρωμα κάποιας μικρής ό,τι ήθελες κοιμίζεις
Όλα τα κόκκαλά σου σπας, δεν έχει σημασία
Πάντα οι άλλοι θεατές στου τίποτα τη βία

Ο πρώτος της δίσκος κυκλοφόρησε από τον ΚΑΘΡΕΦΤΗ...

Πρόσφατα, η Δανάη έβγαλε καινούριο CD και ανυπομονώ!...