"Περπατάω προσεκτικά στο διάδρομο, με ανοίκεια πόδια, και μέσα στο μπαρ όπoυ χίλιες μυρωδιές μου επιτίθενται. Εκείνη είναι εκεί, περιμένοντας, και νοιώθω την επιδερμίδα μου να κοκκινίζει. Το μόνιμο κατσούφιασμά της: ποιά τρυφερά χαμόγελα βρίσκονται από πίσω του, περιμένοντας να τα δελεάσει προς τα έξω η γοητεία ενός εραστή;
Η Ανν Πρέστον. Η Βασίλισσα Πειρατίνα. Η μυστική μου αγάπη.
Ξέρει καν τ' όνομά μου; Όχι τ' αληθινό μου όνομα, φυσικά, αλλ' αυτό που χρησιμοποιώ εδώ. Το ξέρει;
Πήρα ανθρώπινη μορφή από απλή περιέργεια. Ένας ιππότης ήρθε να με φονεύσει, όπως κάνουν ορισμένες φορές. Αφού ξερίζωσα το χέρι του σπαθιού από την κόχη του, είπα ότι μπορεί και να τον ελευθερώσω αν απάλυνε τη βαρεμάρα μου με μια καλή ιστορία. Είχε μια καταπληκτική, είπε· την είχε ακούσει σ' ένα μυστικό μέρος, μια ταβέρνα όπου οι ιστορίες λειτουργούν σα νόμισμα.
Και ήταν μια καλή ιστορία, επιπλέον. Αλλά, παρόλ' αυτά, έφαγα τη σάρκα απ' τα κόκαλά του.
Δεν έψαχνα γι' αγάπη όταν μπήκα μ' αυτήν τη μορφή. Αν έψαχνα, θα ήμουν οπωσδήποτε πιο εκλεκτικός. Οπότε όταν πρωτοήρθα στον Οίκο του Μυστηρίου, ήταν με μια κάπως απλή εμφάνιση. Άκουσα μερικές ιστορίες και ήπια ένα δείγμα από αφρίζοντα ποτά. Γοητευτικό, ναι, αλλά τίποτα που δεν είχα δει πριν. Ανασήκωσα τους ώμους και σηκώθηκα να φύγω.
Και τότε την είδα.
Καθώς τα μάτια μου γούρλωσαν στην εικόνα της Ανν Πρέστον, αντιλήφθηκα ξαφνικά τη νεοευρεθείσα μου ανθρωπιά. Ένοιωσα το μαλακό μου δέρμα ν' ανατριχιάζει. Θέρμη (ενός είδους το οποίο μού ήταν ολοκληρωτικά ανοίκειο) έρευσε στο σβέρκο μου, στ' αυτιά και τα μάγουλα. Με τρόμο, συνειδητοποίησα ότι η ανθρώπινη σάρκα είναι αδιαίρετη από την ανθρώπινη επιθυμία. Όλη μου τη ζωή μέχρι εκείνο το σημείο, τα μόνα πράγματα που πικάντικα επιθυμούσα ήταν το αγνό αίμα κι ένας γυαλιστερός σορός. Αλλ' αυτά τα πράγματα ήταν τώρα στάχτη, συγκρινόμενα με την τρυφερή χάρη της Ανν Πρέστον, καθώς, με κομψές γροθιές, κοπανούσε μέχρι υποταγής έναν ανάρμοστο θαμώνα.
Τώρα, χρόνια μετά, κάθομαι στο μπαρ με μελετημένη αδιαφορία, προσπαθώντας να μη την κοιτάζω πολύ έντονα ή για πολλή ώρα.
''Σπέρα,' λέει ο Χάρυ, ο μπάρμαν. Έχει ευγενικά μάτια και δυνατό πρόσωπο. Είναι αναπόδραστα ωραίος. Αν ήταν η μορφή του που είχα κλέψει, ίσως να είχα βρει το θάρρος να μιλήσω στην Ανν εδώ και καιρό τώρα.
Ακολουθεί τη ματιά μου. 'Μπορώ να σου προσφέρω μια συμβουλή, φίλε;' λέει ευγενικά. Νεύω άβολα, αισθανόμενος ότι δε θα εκτιμήσω τη συμβουλή του.
'Δε νομίζω ότι κάνει για σένα,' λέει, ένα βλέμμα -Θεέ μου, είναι λύπηση;- να προβάλλει από τα μάτια του. 'Η Ανν είναι όμορφη, και είναι καλό άτομο, αλλά...' Κάνει παύση, ψάχνοντας τη λέξη που δε θα προσβάλλει. 'Είναι... σκληρή. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;'
Νοιώθω το ανθρώπινο αίμα μου να βράζει. Θα μπορούσα να πω στο Χάρυ την αλήθεια. Θα μπορούσα να του πω ότι οι φολίδες μου είναι σκληρότερες απ' οποιοδήποτε διαμάντι, ότι τα δόντια μου μπορούν να πριονίσουν ατσάλι, ότι με μια μονάχα ανάσα θα μπορούσα να μετατρέψω ολόκληρο το μπαρ του σ' ένα καπνισμένο οστεοφυλάκιο. Αλλά δεν τα λέω αυτά από φόβο μη με διώξουν. Αν ήταν να μη τη ξαναδώ, πόσο καιρό θα 'παιρνε προτού τρελαινόμουν;
'Καταλαβαίνω', μουρμουρίζω, κοιτώντας μες στη μπύρα μου. Σηκώνω το κεφάλι να τον αντικρίσω και λέω ξεκάθαρα, 'Αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται, έτσι;'
Για μια ελάχιστη στιγμή, ο Χάρυ μαζεύεται, βλέποντας κάτι στα μάτια μου που δεν του αρέσει. Ας είμαστε ειλικρινείς -βλέπει κάτι που τον τρομάζει. Βλέπει μέσα απ' αυτά τα πλαδαρά, υγρά ανθρώπινα μάτια, στη ψυχή από πίσω και ανατριχιάζει.
Δε νομίζω ότι καταλαβαίνει τι είδε. Η στιγμή τελειώνει, και ανακτά τη ψυχραιμία του αξιοθαύμαστα.
'Σοβαρά,' λέει ο Χάρυ. 'Είσαι καλός τύπος. Ένα κορίτσι σαν την Ανν θα σ' έτρωγε ζωντανό.'
Σκύβει πάνω από το μπαρ και με χτυπάει στον ώμο, γλιστρώντας μια ακόμη μπύρα μπροστά μου. 'Κερασμένη,' λέει.
Ίσως μια μέρα αυτή η κοροϊδία να γίνει πάρα πολλή για μένα. Ίσως να επικαλεστώ κάθε ίχνος μαγείας στη φλογισμένη μου οντότητα και να πάρω την Ανν με τη βία, αποσπώντας την με ξεκάθαρη θέληση από τα όρια αυτού του μέρους. Θα την πάω πίσω στο λημέρι μου, και θα την κάνω να μ' αγαπήσει. Θα τραβήξω την επιδερμίδα της πάνω στις λαμπερές μου φολίδες, και θα με φοβηθεί, τουλάχιστον. Θα μπορούσα. Αν χρειαζόταν, θα μπορούσα.
Ίσως κάποια μέρα, αλλά όχι σήμερα. Τελειώνω το ποτό μου, χαιρετάω το Χάρυ, και οδεύω προς την έξοδο. Όταν φτάνω στην πόρτα, στέκεται εκεί, τόσο κοντά! Η καρδιά μου αναπηδά στο στήθος μου -αν άπλωνα το χέρι μου θα μπορούσα να την αγγίξω, να μπλέξω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά της.
'Καληνύχτα, Ανν,' λέω, χτυπώντας ελαφρά το καπέλο μου. Με αγριοκοιτάζει, αγριοκοιτάζει πέρα από μένα και γρυλίζει. Ο ήχος, σίγουρα, των αγγέλων στις ουράνιες κατοικίες τους.
Μετά κοιτάζει απότομα μακριά, και μπορώ να νοιώσω ότι έχω φύγει από τις σκέψεις της σε μια στιγμή.
Ίσως μια μέρα. Αλλά όχι σήμερα, αγάπη μου."
Η Ανν Πρέστον. Η Βασίλισσα Πειρατίνα. Η μυστική μου αγάπη.
Ξέρει καν τ' όνομά μου; Όχι τ' αληθινό μου όνομα, φυσικά, αλλ' αυτό που χρησιμοποιώ εδώ. Το ξέρει;
Πήρα ανθρώπινη μορφή από απλή περιέργεια. Ένας ιππότης ήρθε να με φονεύσει, όπως κάνουν ορισμένες φορές. Αφού ξερίζωσα το χέρι του σπαθιού από την κόχη του, είπα ότι μπορεί και να τον ελευθερώσω αν απάλυνε τη βαρεμάρα μου με μια καλή ιστορία. Είχε μια καταπληκτική, είπε· την είχε ακούσει σ' ένα μυστικό μέρος, μια ταβέρνα όπου οι ιστορίες λειτουργούν σα νόμισμα.
Και ήταν μια καλή ιστορία, επιπλέον. Αλλά, παρόλ' αυτά, έφαγα τη σάρκα απ' τα κόκαλά του.
Δεν έψαχνα γι' αγάπη όταν μπήκα μ' αυτήν τη μορφή. Αν έψαχνα, θα ήμουν οπωσδήποτε πιο εκλεκτικός. Οπότε όταν πρωτοήρθα στον Οίκο του Μυστηρίου, ήταν με μια κάπως απλή εμφάνιση. Άκουσα μερικές ιστορίες και ήπια ένα δείγμα από αφρίζοντα ποτά. Γοητευτικό, ναι, αλλά τίποτα που δεν είχα δει πριν. Ανασήκωσα τους ώμους και σηκώθηκα να φύγω.
Και τότε την είδα.
Καθώς τα μάτια μου γούρλωσαν στην εικόνα της Ανν Πρέστον, αντιλήφθηκα ξαφνικά τη νεοευρεθείσα μου ανθρωπιά. Ένοιωσα το μαλακό μου δέρμα ν' ανατριχιάζει. Θέρμη (ενός είδους το οποίο μού ήταν ολοκληρωτικά ανοίκειο) έρευσε στο σβέρκο μου, στ' αυτιά και τα μάγουλα. Με τρόμο, συνειδητοποίησα ότι η ανθρώπινη σάρκα είναι αδιαίρετη από την ανθρώπινη επιθυμία. Όλη μου τη ζωή μέχρι εκείνο το σημείο, τα μόνα πράγματα που πικάντικα επιθυμούσα ήταν το αγνό αίμα κι ένας γυαλιστερός σορός. Αλλ' αυτά τα πράγματα ήταν τώρα στάχτη, συγκρινόμενα με την τρυφερή χάρη της Ανν Πρέστον, καθώς, με κομψές γροθιές, κοπανούσε μέχρι υποταγής έναν ανάρμοστο θαμώνα.
Τώρα, χρόνια μετά, κάθομαι στο μπαρ με μελετημένη αδιαφορία, προσπαθώντας να μη την κοιτάζω πολύ έντονα ή για πολλή ώρα.
''Σπέρα,' λέει ο Χάρυ, ο μπάρμαν. Έχει ευγενικά μάτια και δυνατό πρόσωπο. Είναι αναπόδραστα ωραίος. Αν ήταν η μορφή του που είχα κλέψει, ίσως να είχα βρει το θάρρος να μιλήσω στην Ανν εδώ και καιρό τώρα.
Ακολουθεί τη ματιά μου. 'Μπορώ να σου προσφέρω μια συμβουλή, φίλε;' λέει ευγενικά. Νεύω άβολα, αισθανόμενος ότι δε θα εκτιμήσω τη συμβουλή του.
'Δε νομίζω ότι κάνει για σένα,' λέει, ένα βλέμμα -Θεέ μου, είναι λύπηση;- να προβάλλει από τα μάτια του. 'Η Ανν είναι όμορφη, και είναι καλό άτομο, αλλά...' Κάνει παύση, ψάχνοντας τη λέξη που δε θα προσβάλλει. 'Είναι... σκληρή. Καταλαβαίνεις τι εννοώ;'
Νοιώθω το ανθρώπινο αίμα μου να βράζει. Θα μπορούσα να πω στο Χάρυ την αλήθεια. Θα μπορούσα να του πω ότι οι φολίδες μου είναι σκληρότερες απ' οποιοδήποτε διαμάντι, ότι τα δόντια μου μπορούν να πριονίσουν ατσάλι, ότι με μια μονάχα ανάσα θα μπορούσα να μετατρέψω ολόκληρο το μπαρ του σ' ένα καπνισμένο οστεοφυλάκιο. Αλλά δεν τα λέω αυτά από φόβο μη με διώξουν. Αν ήταν να μη τη ξαναδώ, πόσο καιρό θα 'παιρνε προτού τρελαινόμουν;
'Καταλαβαίνω', μουρμουρίζω, κοιτώντας μες στη μπύρα μου. Σηκώνω το κεφάλι να τον αντικρίσω και λέω ξεκάθαρα, 'Αλλά ένας άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται, έτσι;'
Για μια ελάχιστη στιγμή, ο Χάρυ μαζεύεται, βλέποντας κάτι στα μάτια μου που δεν του αρέσει. Ας είμαστε ειλικρινείς -βλέπει κάτι που τον τρομάζει. Βλέπει μέσα απ' αυτά τα πλαδαρά, υγρά ανθρώπινα μάτια, στη ψυχή από πίσω και ανατριχιάζει.
Δε νομίζω ότι καταλαβαίνει τι είδε. Η στιγμή τελειώνει, και ανακτά τη ψυχραιμία του αξιοθαύμαστα.
'Σοβαρά,' λέει ο Χάρυ. 'Είσαι καλός τύπος. Ένα κορίτσι σαν την Ανν θα σ' έτρωγε ζωντανό.'
Σκύβει πάνω από το μπαρ και με χτυπάει στον ώμο, γλιστρώντας μια ακόμη μπύρα μπροστά μου. 'Κερασμένη,' λέει.
Ίσως μια μέρα αυτή η κοροϊδία να γίνει πάρα πολλή για μένα. Ίσως να επικαλεστώ κάθε ίχνος μαγείας στη φλογισμένη μου οντότητα και να πάρω την Ανν με τη βία, αποσπώντας την με ξεκάθαρη θέληση από τα όρια αυτού του μέρους. Θα την πάω πίσω στο λημέρι μου, και θα την κάνω να μ' αγαπήσει. Θα τραβήξω την επιδερμίδα της πάνω στις λαμπερές μου φολίδες, και θα με φοβηθεί, τουλάχιστον. Θα μπορούσα. Αν χρειαζόταν, θα μπορούσα.
Ίσως κάποια μέρα, αλλά όχι σήμερα. Τελειώνω το ποτό μου, χαιρετάω το Χάρυ, και οδεύω προς την έξοδο. Όταν φτάνω στην πόρτα, στέκεται εκεί, τόσο κοντά! Η καρδιά μου αναπηδά στο στήθος μου -αν άπλωνα το χέρι μου θα μπορούσα να την αγγίξω, να μπλέξω τα δάχτυλά μου στα μαλλιά της.
'Καληνύχτα, Ανν,' λέω, χτυπώντας ελαφρά το καπέλο μου. Με αγριοκοιτάζει, αγριοκοιτάζει πέρα από μένα και γρυλίζει. Ο ήχος, σίγουρα, των αγγέλων στις ουράνιες κατοικίες τους.
Μετά κοιτάζει απότομα μακριά, και μπορώ να νοιώσω ότι έχω φύγει από τις σκέψεις της σε μια στιγμή.
Ίσως μια μέρα. Αλλά όχι σήμερα, αγάπη μου."
-Μια ιστορία από το House of Mystery, του Matthew Sturges
