ΣΦΑΓΕΙΟ στο Θέατρο του Νέου Κόσμου: Πραγματεύεται τον αγώνα των Παλαιστινίων, σε μια πιο ανθρώπινη διάσταση. Εξαιρετικό σενάριο με πολύ δυνατές ερμηνείες. Απίστευτη ένταση κι αγωνία. Όταν τελείωσε κι επήλθε η "λύτρωση", πήρα μια βαθειά ανάσα κι ήθελα επειγόντως ένα ποτό...
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ στο Θέατρο (μικρή) Χώρα: Εδώ, ομολογουμένως, την πάτησα. Αν και η συγγραφέας και οι ηθοποιοί κάνουν μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια, δυστυχώς θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πιο συμβατικό και συντηρητικό θεατή για να γοητευτώ από το έργο αυτό. Τί με χάλασε πιο πολύ; Δεν είδα στο τέλος κάποιο συμπέρασμα. Κάποια τοποθέτηση. Η επισήμανση του ζητήματος με το ζόρι φάνηκε.
Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΥΝΤΜΙΛΑ στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ (β' σκηνή): Επειδή συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Την Ηρώ Μουκίου τη γνωρίσαμε από τις αηδίες της δεκαετίας του '80, αλλά εδώ έχουμε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που καταφέρνει να χτίσει έναν κόσμο, μια ολόκληρη ζωή και να μας θυμίσει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 2ου μισού του 20ου αι.
ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ; στο Θέατρο του Ήλιου: Με την αδυναμία μου, Θάλεια "Ματάρες" Προκοπίου. Ένα ανάλαφρο έργο που μου χάρισε δύο ευχάριστες ώρες. Μια "γυναικεία" παράσταση για "γκομενικά", που, όμως, οι πρωταγωνίστριες καταφέρνουν να μη γίνονται "κότες" (νομίζω...)
ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ στο Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ: Με μια εκπληκτική, εκπληκτική, εκπληκτική Ταμίλα Κουλίεβα (πώς μπορεί και κάνει αηδίες στην tv;) Η ιστορία ενός ζευγαριού Αρμενίων στην Αμερική μετά τη γενοκτονία της φυλής τους. Μια παράσταση με πολύ περισσότερο χιούμορ απ' ό,τι φαίνεται στο Αθηνόραμα, είναι το πιο αληθινό και πιο... πραγματικό έργο απ' όσα είδα!... Δεν το προτείνω... αν είναι να πάτε μία φορά θέατρο αυτή τη σεζόν, το επιβάλλω!
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΠΑΜΠΑ ΜΟΥ στο Θέατρο (μικρή) Χώρα: Εδώ, ομολογουμένως, την πάτησα. Αν και η συγγραφέας και οι ηθοποιοί κάνουν μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια, δυστυχώς θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πιο συμβατικό και συντηρητικό θεατή για να γοητευτώ από το έργο αυτό. Τί με χάλασε πιο πολύ; Δεν είδα στο τέλος κάποιο συμπέρασμα. Κάποια τοποθέτηση. Η επισήμανση του ζητήματος με το ζόρι φάνηκε.
Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΛΟΥΝΤΜΙΛΑ στο Θέατρο ΙΛΙΣΙΑ (β' σκηνή): Επειδή συνηθίζουμε να ξεχνάμε. Την Ηρώ Μουκίου τη γνωρίσαμε από τις αηδίες της δεκαετίας του '80, αλλά εδώ έχουμε έναν συγκλονιστικό μονόλογο που καταφέρνει να χτίσει έναν κόσμο, μια ολόκληρη ζωή και να μας θυμίσει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του 2ου μισού του 20ου αι.
ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ; στο Θέατρο του Ήλιου: Με την αδυναμία μου, Θάλεια "Ματάρες" Προκοπίου. Ένα ανάλαφρο έργο που μου χάρισε δύο ευχάριστες ώρες. Μια "γυναικεία" παράσταση για "γκομενικά", που, όμως, οι πρωταγωνίστριες καταφέρνουν να μη γίνονται "κότες" (νομίζω...)
ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ στο Θέατρο ΠΟΡΕΙΑ: Με μια εκπληκτική, εκπληκτική, εκπληκτική Ταμίλα Κουλίεβα (πώς μπορεί και κάνει αηδίες στην tv;) Η ιστορία ενός ζευγαριού Αρμενίων στην Αμερική μετά τη γενοκτονία της φυλής τους. Μια παράσταση με πολύ περισσότερο χιούμορ απ' ό,τι φαίνεται στο Αθηνόραμα, είναι το πιο αληθινό και πιο... πραγματικό έργο απ' όσα είδα!... Δεν το προτείνω... αν είναι να πάτε μία φορά θέατρο αυτή τη σεζόν, το επιβάλλω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου