Και τα τέκνα αυτών; Οι "διάδοχοι"; Οι Oasis; Οι Nirvana; Οι... Linkin Park; (Τα ονόματα είναι ψιλοτυχαία γιατί δεν πολυασχολούμαι με την εν λόγω σκηνή...)
Αυτοί, όμως, είναι απλοί "κληρονόμοι", "τρώνε απ' τα έτοιμα"... Δεν έχω ακούσει να προσφέρουν κάτι καινούριο στη Rock...
Πριν από λίγο γύρισα από τη συναυλία των Mogwai στο Gagarin...
(Παρένθεση: Άνοιγμα έκαναν οι Έλληνες MISUSE. Ήταν, ίσως, η πρώτη φορά που το support ήταν τόσο επάξιο (ισάξιο;) των headliners...)
Η Post-Rock ("Μετά-ρoκ", που λέμε) είναι αυτή που κάνει πραγματικά "το επόμενο βήμα" στη Rock μουσική.
Ομολογώ ότι οι Mogwai (και τώρα και οι Misuse) είναι το μοναδικό συγκρότημα του είδους που ξέρω, όμως αυτό μού ακούγεται αρκετό...
Μιλώντας πάντα για ορχηστρική μουσική, η Post φέρει ξεκάθαρα την ουσία της ψυχεδελικής Rock της δεκαετίας του '60. Αρκετά μονότονη ώστε να σε βάζει σ' έκσταση, παίρνει την "πατροπαράδοτη" μουσική και την πάει παραπέρα...
Σκληροί, "ξεκάθαρα" Rock ήχοι που σε ταξιδεύουν σε τοπία τραχιάς ομορφιάς...
Ήταν η πρώτη φορά που σε συναυλία όλοι κάναν "σουτ" και "σσσ" σ' όποιον μιλούσε δυνατά ή φώναζε, σα να ήμασταν σε κοντσέρτο... Έζησα ό,τι πιο κοντινό στη συμφωνική ορχήστρα έχω ακούσει με καθαρά Rock όργανα (χωρίς "μπαστάρδεμα" από βιολιά κλπ.) Τέσσερεις κιθάρες (μπορεί μαζί με μπάσα, συγχωρέστε τη μουσικώς τεχνική μου άγνοια) να παίζει η κάθε μία το δικό της ήχο και τα drums να τα δένουν όλα σε μια απίστευτη, "μεταπραγματική" μελωδία...
Θα ήταν απλά θόρυβος αν δε χανόσουν μέσα της...
Σαν ένα τραινάκι, που σε περνάει από γνωστά τοπία, τα οποία σιγά-σιγά αλλάζουν γιατί αυτό που θεωρούσες βράχο ήταν δίοδος για νέους τόπους...
Παρακάτω, το κομμάτι με τ' οποίο γνώρισα την Post... βάλτε τις ζώνες σας κι ετοιμαστείτε για off road...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου