Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Παρασκευή 9 Μαΐου 2008
Δυο albums...
Ως άτομο που αγαπάει τη μουσική, έχω κι εγώ την όποια συλλογή μου...
Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα album είναι δύο που ξεχωρίζουν. Κανένα τους δεν είναι ΤΟ καλύτερό μου, όμως και τα δύο είναι σίγουρα από τα καλύτερά μου.
Το ενδιαφέρον κοινό τους χαρακτηριστικό (το οποίο είναι και η αφορμή για το post αυτό) είναι ότι είναι τόσο καλά που και για τα δύο έχω κάνει την εξής αυθόρμητη σκέψη:
"Μακάρι να τα 'χανα, έτσι ώστε να τα ξαναγόραζα για να νοιώσω τη χαρά ενός πραγματικά ωραίου δίσκου!"
Το πρώτο από τα album αυτά είναι το "Σε ποιό Θεό να πιστέψω" της Έλλης Πασπαλά (Warner Greece, 2002)
Πολύς λυρισμός και πολύ συναίσθημα στη φωνή. Τα πιο γνωστά (προωθημένα) από τα κομμάτια του δίσκου είναι το ¨Τετράγωνη Γη" και το "Λαμπερές Στιγμές", αλλά για μένα, το πραγματικά ιδιαίτερο είναι το "Ένα βέλος στην καρδιά", το οποίο είναι το μοναδικό "electro-έντεχνο" τραγούδι που ξέρω.
Εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του εν λόγω τραγουδιού:
Το δεύτερο album είναι το "Carmine Meo" της Emma Shapplin. (1999, EMI).
To album αυτό έκανε την Emma Shapplin παγκόσμια ντίβα, με πιο γνωστό, φυσικά, το "Spente le stelle".
Για μένα, όμως, είναι χαρακτηριστικά δύο άλλα κομμάτια.
Στο "reprendo mai piu" φαίνεται η μεγάλη, πραγματικά φωνή της Emma (απόσπασμα):
Επίσης χαρακτηριστική είναι η γλυκύτητα της φωνής της στο "ira di dio" (απόσπασμα):
Τέλος, είναι αξιοσημείωτο ότι στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το "discovering yourself", το οποίο είναι το μοναδικό ποπ και ουσιαστικά το μοναδικό που έχει αγγλικούς στίχους, η Emma μού ακούστηκε, προσωπικά, σα μια τραγουδίστρια "της σειράς". Δηλαδή, το τραγούδι δεν ανέδειξε τίποτα από τη φωνή της.
Το ενδιαφέρον κοινό τους χαρακτηριστικό (το οποίο είναι και η αφορμή για το post αυτό) είναι ότι είναι τόσο καλά που και για τα δύο έχω κάνει την εξής αυθόρμητη σκέψη:
"Μακάρι να τα 'χανα, έτσι ώστε να τα ξαναγόραζα για να νοιώσω τη χαρά ενός πραγματικά ωραίου δίσκου!"
Το πρώτο από τα album αυτά είναι το "Σε ποιό Θεό να πιστέψω" της Έλλης Πασπαλά (Warner Greece, 2002)
Πολύς λυρισμός και πολύ συναίσθημα στη φωνή. Τα πιο γνωστά (προωθημένα) από τα κομμάτια του δίσκου είναι το ¨Τετράγωνη Γη" και το "Λαμπερές Στιγμές", αλλά για μένα, το πραγματικά ιδιαίτερο είναι το "Ένα βέλος στην καρδιά", το οποίο είναι το μοναδικό "electro-έντεχνο" τραγούδι που ξέρω.
Εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον μέρος του εν λόγω τραγουδιού:
Το δεύτερο album είναι το "Carmine Meo" της Emma Shapplin. (1999, EMI).
To album αυτό έκανε την Emma Shapplin παγκόσμια ντίβα, με πιο γνωστό, φυσικά, το "Spente le stelle".
Για μένα, όμως, είναι χαρακτηριστικά δύο άλλα κομμάτια.
Στο "reprendo mai piu" φαίνεται η μεγάλη, πραγματικά φωνή της Emma (απόσπασμα):
Επίσης χαρακτηριστική είναι η γλυκύτητα της φωνής της στο "ira di dio" (απόσπασμα):
Τέλος, είναι αξιοσημείωτο ότι στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το "discovering yourself", το οποίο είναι το μοναδικό ποπ και ουσιαστικά το μοναδικό που έχει αγγλικούς στίχους, η Emma μού ακούστηκε, προσωπικά, σα μια τραγουδίστρια "της σειράς". Δηλαδή, το τραγούδι δεν ανέδειξε τίποτα από τη φωνή της.
Δευτέρα 5 Μαΐου 2008
Σάββατο 3 Μαΐου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
